"oğlum sen neden bu kadar mal oldun?" bu sorusu hiç çıkmaz aklımdan. ergenliğimin en vahşi dönemlerinde, bir lise klasiği olan okul önü kavgasından sonra eve gelindiğinde, üst baş dağılmış bir haldeyken karşısına alıp gayet sakin bir ses tonuyla söylemiştir. cümlenin üstünden nereden baksan on yıl geçti ama unutamadım. sahi ben niye bu kadar mal oldum?
'kendine iyi bak'
babamla kürtçe konuşuruz, bu cümleyi nerden öğrenmişse artık, çocuğu için söyleyeceği en güzel söz
'kendine iyi bak'
tamam, bakarım derim sonra gözlerim dolar, kendime iyi bakmak o kadar kolay olsa keşke.
Babam anneme söylerken bilgisayar başından kulak misafiri oldum; "Üniversite okuyor hala tek yaptığı bütün gün oyun oynamak." Unutmadım, unutmayacağım, zalımsın baba, hayınsın baba. Hayır belki dersi derste anlıyorum, evde niye kendimi yorayım. Bedava ya beyin, atıyorum kafaya, bitti.
babamla aram çok karmaşıktı aslına bakılırsa. annemle babam ben 12 yaşındayken boşanmışlardı. çocukluk işte... babam haftasonu alırdı beni gezerdik hediyeler alırdı falan. yavaş yavaş büyüdükçe farkettim her şeyi. aslında beraberken aramız kötü gibi durmuyodu. aslında iyiydik yanyanayken. hem de çok iyiydik. güler eğlenir birbirimize türlü türlü şakalar yapardık. işte o sırada olaylar gelişti. babam benden habersiz evlendi falan filan. işten ayrıldı maddi durumu kötüye gitti. anne tarafından gelen bi baskı da var yok babana söyle nafakayı ödesin, yok dershane ücreti yok öyle yok böyle. onlar da haklı ama babamla bu konuları konuşamıyordum. babamla görüşmediğim sürelerde ondan soğuyordum, bana yalan söylediğini öğreniyordum. ama inanmak da istemiyordum. bir insan oğlunun gözlerinin içine bakarak nasıl yalan söyleyebilir ki? babamın en büyük özelliği esnaf ağzına sahip olmasıdır. her zaman üste çıkar. her konuda haklıdır. bu yüzden babamla konuşsam bile her zaman o haklı çıkıyordu(!) . en sonunda onda kaldığım bi gün oturdum. içkili olduğu için de bi cesaret aldım belki. neden bilmiyorum. içince değişmiyordu ama konuşmak için o anı seçmiştim. babama dedim ki nafaka olayu para istemeler falan biliyorsun durumu. ben de senin durumunu biliyorum. ama bana neden yalan söyledin? para umrumda bile değil neden yalan söyledin? ağlamaya başladı. her zamanki gibi duygu sömürüleri işte... sen benim neler çektiğimi biliyor musun diye başlayan konuşmalar, onun için hayatını vermiş kadına da suç yükleme girişimi. belki bunlara alışkındım. peki bunlar bir bahane mi dedim. sonra biraz daha konuştuk ve sonunda bağırmaya başladı: 'ben hırsız da olsam, şerefsiz de olsam, ibne de olsam ben senin babanım. bir babanın bir evladına değer vermemesi gibi bir durum söz konusu olabilir mi? şu ana kadar çok farklı düşündük, farklı şeyler yapmak zorunda kaldık... ama ben senin babanım' dedi. ben de bunun üzerine peki yqapmak zorunda mıydık dedim. bir iki saniye durdu ve ağlamaya başladı. zaten benim de gözlerim doluydu. saatlerce sarılarak ağladık.
lise 2 nin yaz tatili. karnede 5 tane bir var. bütünlemeye girecem. çalışıyom işte biraz. babam usulca yanıma sokuldu.
- ee oğlum geçecen mi derslerini
- geçerim sen rahat ol
- hele bi geçme
!!!
gangstercilik oynayan amcam, belediye başkan yardımıcısını kendi elleriyle öldüresiye dövmüştü. tabi o zamanlar aşiretin bir ağırlığı var, amcam elini kolunu sallaya sallaya böyle bir şey yapabiliyor. biz(sülalenin körpe gençleri) de, amcamıza karşı saygı duyuyorduk içten içe.
bir gün evde bu konu açıldı ve babam, amcamızın yaptığının yanlış olduğunu belirtmek için bize sadece şunları söyledi:'asil insan gücüyle gösteriş yapmaz, gücünü hissettirir!'
o günden sonra babama olan saygım iki kat artacaktı.
