o koca adamın, sen her ağladığında kocaman elleriyle gözyaşını silen adamın, akla en son ağlayabileceği gelen insanın ağlamasıdır. onun da insan olduğunu düşünmeyiz çünkü hep kahramandır. düşünce kaldırır, ağlayınca susturur yardım istemesen de o hisseder ve yardım eder. belki de insanın babasının karşısında en çaresiz kaldığı andır. bir kez dedemin vefatında şahit olduğun ve bir daha olmaması için her şeyimi verebileceğim durum.
hayali bile iç burkan olaydır.
bu yaşıma geldim görmedim. amcalarım öldü, halam öldü vs. ama şöyle bir hayal ettim de içim burkuldu şerefsizim. ağlamaz lan babalar, ağlamasın. yada ben görmeyeyim.
psikolojiyi alt üst eden, insanı yerle bir eden durumdur babanın ağlaması.
hele ki yıllarca o güçlü duruşuyla size hiç yıkılmayacakmış izlenimi veren bir babaysa...
hele ki doğduğunuzdan beri size ne sevgisini ne üzüntüsünü belli etmiş bir babaysa...
hele ki size "herkes ağlar ama benim babam ağlamaz." diye düşündüren bir babaysa...
hele ki bu ağlaması 3 gün boyunca, uyurken bile hiç kesilmeden devam eden bir babaysa...
koyar adama babayı ağlarken görmek.
yıllardır hep sırtınızı yasladığınız, başınıza ne gelirse gelsin sizi kurtarabileceğini bildiğiniz babanın bir ölüm haberiyle ne kadar da kolay yıkılıp darmadağın olabileceğini görmek koyar. o gözyaşlarını durdurabilmenin bir yolu olmadığını bilmek koyar.
koyar be işte...
insana kendini çok kötü hissettiren bir kaç tane durumdan biridir. elinizden bir şey gelmez ve öylece seyredersiniz onun o çaresizlikten akan yaşlarını...
babamı hiç ağlarken görmedim ama en sevdiğim insanın babasının ağlamasına sebeb oldum. babasının ağladığını anlatırken hıçkırıklara boğulması babayı ağlarken görmenin ne kadar acı verici olduğunu anlamama yetmişti.
