kucuk bir cocukken babam herseyı bilirdi keşke onun gibi olabilsem derdim ... biraz daha büyüyünce babam bişeyler biliyo ama yeterli deil derdim... biraz daha buyudum ergenlek cağı falan oldu babam bi boktan anlamıyora döndu durum ...biraz daha buyudum yas 25 30, babam bunadı iyicee diye dusunmeye basladım ve yas 40 babam öldu... ve o an herşey dank etti aslında babam herşeyı biliyordu ve benim icin herzman değerliydi ama bunun farkına varmaya cesaret edememiştim babamın degerinin anlasıldığı an buydu sanırım
gece 4 te eve gelen babaya sorulan " 2 saat sonra bir arkadaşım buraya gelicek, onu otogardan alabilir miyiz " sorusuna " elbette " yanıtının alındığı anın içinde bulunduğu bağlam.
ne zamanki allah bir rahatsızlık verir insanın içini kaybetme korkusu sarar, iyi bir evlat olunmuştur saygı ve sevgi vardır herzaman ama onun olmayacağını düşünmek insanı derinden etkilemektedir ve bu dayanılmaz bir acı haline gelir * daha iyi anlarsınız ki, hayatta hiçbirşeyle ölçülemez bir değerleri vardır...sevdiklerinize sarılmayı ihmal etmeyin.
