babanın terbiye mahiyetinde çocuğunu yola getirmek için başvurduğu eylemi durduran anne modelidir. ne kadar doğru bir hareket gibi gözüksede çocuğun gelişimi açısından bu olmazsa olmazı en nihayetinde sokakta öğrenecektir çocuk.
babanın psikopatça eylemlerini 9 ay karnında taşıdığı parçası üzerinde sürdürmesine izin vermeyen, içten içe ancak bir tane doğurduğun gün döversin diye haykıran eli öpülesi annedir.
baba dövmeyi kafaya koymuşsa engelleme davranışının ardından çocuğuyla birlikte dayak yiyecek annedir. ama çocuğumu nasılsa koruyamayacağım diye bir köşede seyirci kalması da anneliğe yakışmaz. dayaksa özellikle bir çocuğa -terbiye maskesi- altına sığınarak vuran bir acizin iğrençliğidir.dayak atarak terbiye veren babaya nacizane tespitimdir;
sanırım siz babanızdan az dayak yediniz ki bir çocuğu dövecek kadar terbiyesizsiniz!
aslında en asil duyguların insanı gibi görülebilecek annedir, fakat kendisine sorulduğunda benim çocuğumu benden başka kimse dövemez anlaşını benimsedi de görülebilir. olsun yine de seviyorum anne seni.
vicdanlı, fedakar, iyi yürekli kısacası ruhu güzel olan annedir. kimse çocuğuna kıymamalı, bırakın çocuğu insan insana kıymamalıdır.
(bkz: aile içi şiddete hayır kampanyası)
çocuğu dövmekle eğitimin olamayacağının farkına varan eşine günah işletmek istemeyen çocuğunu mutlu kişilikli bir birey olarak yetiştirmek isteyen annedir.
