kinimi diri tutuyorum, yaşadıklarının temel sebebinin sen olduğunu hatırlatıyorum kendime hemde hergün. en büyük korkum senin gibi olmak, senin adin gecince tek mutluluğum sana hic baba dememiş olmak.
şey demiştin, hatırlıyor musun? “seni seviyorum, insan kendisini seveni mahçup etmez.” bu sözün ağırlığını çok küçük yaşta kalbime yükledin diye başta sana kızıyordum, anlayamıyordum.
sonra bizi mahçup etmemek için ne kadar çabaladığını nelerden vazgeçtiğini gördüm, kuru bir teşekkürü hak etmiyorsun biliyorum. bunlara rağmen mahçup ve duru tavrı öğrettiğin, onunla bütünleştiğim için sana teşekkür ederim. Allah’ta seni çok sevsin.
Arkadaşlarıma bakıyorum aileleri hep yanında, seviyorlar çocuklarını, destek oluyorlar, mutlular..
Sen neden hiç benim yanımda olmadın? Beni neden sevmedin? Duymaya ihtiyacım olan şeyleri hiç duyamadım senden. Camın önündeki çiçeğe gösterdiğin şevkati göstermedin bana. Görmem gerek sevginin birazını bile göremedim. Annemle konuşmadığımı bildiğin halde sen de uzaklaştın benden.
Ben sana bakınca öğrendiğim tek şey nasıl ebeveyn olmamam gerektiği. Teşekkür ederim bunu bana öğrettiğin icin. Şimdi farkında değilsin ama beni kaybettin ve beni nasıl kaybettiysen diğer çocuklarını da öyle kaybedeceksin.
Sırf sen yanımda ol diye, emekli olup evde sıkılma diye kendi işimi kurdum baba. Ve senin varlığın dahi başarımdaki en temel sebep.
Babasını kaybeden tüm kardeşlerime Allah sabır versin.
