Baba için: yıllarca güçlü erkek olmak adına çalışıyorsun, çabalıyorsun gün gelip bir şeyler sahibi olabilmek içgüdüsü ile ve yıllar sonra hiç tanımadığın birini seviyorsun uğruna ondan sadece sana eş olsun ve çocuklarının annesi olsun ve baktığında sevgini temsil etsin diye sana hiç bir katkısı dahi olmasa her şeyini bahşediyorsun karşılıksız paranı evini arabanı geleceğini ve gelecekti tüm kazancını belki...
komplike olaylarda, yemek az ise misâl önce karına ve çocuklarına yediriyorsun bu içgüdüsellikte, kendinden çok onları koruma yetisi, kendinden vazgeçiyorsun bir an, egoistliğin bittiği bir zirve belkide, eskiden sen kendini düşünmesende soranın olmasada artık seni düşünen birileri peydâh oluyor hayatında, baba nerdesin ? anne nerdesin ? anne babam evdemi ? baba annem evdemi ? hanım çocuklar sokaktamı ? bey büyük çocuk daha gelmedi arasana bir vs vs vs..
ezilmesinler istiyorsun senin elinde imkan olmasada hep içinden o geçiyor güçlü olmak zengin olmak muhtaç olmamak, belki başaramadıkçada için içini yiyor ve kimseye çaktırmadan kamçılanıyorsun, eşin ne kadar kanaatkâr olup biz bize yeteriz bey'de dese sen kendine yetemiyorsun keşke bilselerdi..
karmaşık bir duygu, baba değilim ama potansiyel babayım sonuçta eh birazda iyi bir gözlemci olduğumu düşünüyorum bu duyguları bir baba nidâsıyla yazmaya çalıştım tabi %100 orjinal olamaz.
