Bence bu iş aşırı karışık. Kültürel bir durum var, kimisi erkeği kiminisimi kız çocuğu sever. Mesela benim baba tarafında kız çocuk daha değerlidir. Onlara ne kadar yakın davrandığın, ne kadar güzel olduğun ki ailenin en çirkin çocukları en az sevilir, ne kadar akilli uslu olduğun falan her şeyi oturup değerlendiriyorlar, ben ailece toplantı yaptıklarına bile inanıyorum, sonra sevilecek çocuğa karar veriyorlar, onu pamuklara sarıyorlar.
Babam sevgisini, ilgisini gösteremezdi. Tipik oğlak erkeği. Çok ketum, içine kapanık biri. Kardeşlerim ile hiç ilişki kuramadı. Oturup ne sohbet ettiler ne de kucaklaşma anları yaşandı. Ben resmen babama kendimi alıştırdım gibi geliyor. Evden çıkardı ağlamaya başlardım, gelene kadar camlarda yatardım, kapıların önünde yuvarlanırdım. işe götürmek zorunda kalırdı. Eve gelirdi, üstüne tırmanırdım. Benimle uyumazsa hasta numarası yapardım. Yemek yediği anlarda, televizyon izlerken, sigara içerken falan sürekli kucağında otururdum, indirirse ağlardım. Adam şimdi ben tek yaşamaya başlayınca evi terk edip bana taşınıyor mesela. Sadece içini bana açar, benimle uzun sohbetler eder.
Yani anne ve baba dediğin bu tiplere kendini sevdirmen gerekiyor resmen. Bunların kutsal diye bize sattığı ebeveynlik böyle bir şey. Mesela babama da anneme yaptığım gibi soğuk davransaydım resmen kimsesiz büyüyecektim. Gördüğüm kadarıyla çoğu çocuk böyle kimsesiz büyüyor işte. Sonra niye duygusal çocuklarız. Bu yüzden bence.
