Vardım 32 yaşıma. Çoluk çocuk sahibi oldum. Babamı 17 yaşında kaybetmiştim. Hatırlıyorum bir gün tartışmıştık ben de ona "senden nefret ediyorum" demiştim yaş 15. Sonra aradan sular geçti tabii vefat ettiğinde aramız çok iyiydi hatta.
Dilimi sikselerdi de o lafı ona demeseydim. Yıllar geçti ben hala it gibi pişman...
Ergenlere tavsiyem şu. Gerçek bir orospu çocuğu değilse ufak tefek yok şuna izin vermedin yok şunu yapmadın tarzı şeyler yüzünden o koca çınarın kalbini kırmayın.
ne kadar nefret ederlerse etsinler, ilerleyen yıllarda o kişinin pek çok özelliğini aldıklarını görecekler. hatta iyi olmadığını düşündükleri özelliklerini bile.
ne kadar nefret ederlerse etsinler, ilerleyen yıllarda o kişinin pek çok özelliğini aldıklarını görecekler . hatta iyi olmadığını düşündükleri özelliklerini bile.
Babadan nefret edilmez kırılınır ve hemencecik geri barışılır.
Siz babanıza kusseniz hiçbirşey değişmez
Ama eğer babanız size kuserse gidin intihar edin.
Her yaşta meydana gelmesi mümkün olabilecek bir şeydir. Babanın anne ile kavgası, babanın anlayışsız olması, babanın her işine karışması, şiddet uygulaması, sürekli hakaret etmesi, düşüncelerinizin uyuşmaması vs. gibi nedenler nefret etmenize sebebiyet verir. Herkesin yaşayabileceği bir durumdur. Eğer bir gün onu kaybederseniz ne kadar nefret ederseniz edin içinizde bir sızlama olacsktır.
çok geçerli bi sebeple babaya karşı hissedilen nefret etme durumudur.
şu başlıkta yok ergenlik yok gençlik yok efendim geçiyor bik bik diye öten beyinsizleri silkerek öldürmek istiyorum. ya sen kimsin de böyle bi genelleme yapıyosun? bu ülkede 15 yaşında babası tarafından tecavüze uğrayan kızlar var. babamdan nefret ediyorum dese ne diyeceksin? ergenlik o canım ya o geçer sen çok şaapma mı? size öğretilmiş anne baba kutsal öyle denmez böyle davranılmaz. tamam sizin ebeveynleriniz çok güzel olabilir hiçbir itirazım yok ama o küçücük beyinlerinizle rica ediyorum bilmediğiniz şeyler hakkında yorum yapmayın.
insan gözünden bakarım olaya, ister baba olsun, ister anne, ister kardeş, ister eşin, insanlığından vazgeçmişse nefret edilir. hiçbiri arasında fark bu durumda yoktur.
maalesef toplumumuzda bir baskı var 25li yaşa gelen kadın veya erkek evlenmelidir diye bir de anne baba baskısı var torun isteriz diye sonra anneliğin babalığın yanından geçemeyecek insanlar çocuk yapıyor ama bu işe uygun olmadıklarından çocuğu da birbirlerine de kötü davranıyorlar bu da çocuğun sağda solda annemden babamdan nefret ediyorum demesine neden oluyor neyse ki bende öyle bir durum yok ikisini de cok seviyorum.
geçmişte ailenize, özellikle çok sevdiğiniz annenize yaşattıklarını aklınızın ereceği yaşa geldiğinizde öğrenince sizde oluşan duygudur nefret. hayat kalitenizin, annenizin psikolojisinin, ailenin maddi durumunun, kaybettiğiniz iki kardeşinizin vb bir çok durumun ana kaynagının babanız oldugunu öğrendiginizde bırakın sevmeyi, 'baba' demeye bile diliniz varmaz.
bunum cok turlu nedenleri vardir temelde, kucuk kucuk nefretler zamanla aşılır ama bazıları vardır ki hep kalıcaktır
fakat en büyüğü yaratış düzenindedir baba her zaman üstündür yaratılış düzeninde maaleseef anne uyarsa bile evet en büyüğü budur baba empati kurmaz vs. vs.
bir kac baska nedende aklıma geldiğince yazıyım
babanın ve evladın birbirlerinden çok farklı olmaları: bu daha çok ayrı ailelerde yada yasadığı ortam, toplumdan herseyi ile farklı olan babanın olmasından yada babanın çocugun nefret ettiği, sevmediği tiplemelerden olması
ayrı olunduğunda annenin babayı kotulemesi çocuğunu doldurması
babanın karaktersiz olması:babanın bir karakteri olmaması sıvı gibi bulunduğu her ortama gore değişen biri olması
babanın ahlaksız olması:geçinememesi,kendini hep üstün görmesi, hakaret etmesi(burdaki hakaret deyince hemen küfür gelmesin akıllara mesela bazen seni pezewenk der sever ama bazen ana avrat sover sadece kufur deildir bunun cesidi, ikinci olan yanlıstır.)
baba ve cocugun empati yapamaması
babanın çocugunu istedigi gibi sekillendirmeye calismasi:bunu baba cocuk kucuk yaslardayken yapabilir fakat çocuk bir yaşa geldikten sonra olmaz çünkü çocuk artık kendi kişiliğini oluşturmuştur, babanın çocuğunda istediği karakterin ilk önce onda olması gerekir.
aile içi anlaşmazlık
çocuğun arkadaş ortamı:çocuğun arkadaslarının babalarıda onun babasına yakın olmalıdır en azından onun tam tersi olmamalıdır
vs.vs.
fark ettiyseniz çoğunda babaya kabahati yükledim evet bunun nedeni şudur insan doğduğunda sıfırdır bir testin sonucunda suna varılmış eger ki bir insanı kopekler buyuturse o cocuk 4 ayak üstünde yürürmüş anlatibildimmi yani zaten o cocugu o kisilge burunduren ilk once ailedir sonra diger insanlar gelir taki çocuk içindeki fıtratı bulana kadar buda günümuzde çok nadir bir seydir fıtratı bulmak yalnızlıkla baslar gunumuzde neyse konu o değildi.
neyse bu kadar ve sunlarıda bitirmeden ekliyim her siki ve kızır olmayan testisi olan çocuk yapabilir, fakat baba olmak bence daha farklı bi seydir, bazı kişiler yapamayabilir.
bi keresinde bi film tarzı bi sey izlemiştim ismi aklıma gelmiyo ama sonunda adam "insanların anne baba olmadan once egitim alması gerektiğini" söylüyordu bu adam muthis haklı fakat haksız çıkarıcak yonlerde var biz modern insanlarız belkide bu sebep yuznden bazı değişik ihtiyaclar duyuyoruz kendimizi bilmiyoruz.
olabildiğimce tarafsız bir şekilde anlatmaya çalıştım umarım başarılı olabilmişimdir.
nedenleri yazarken temel olmayan bi kac etkwnde kaynayıp gitti.
Kesinlikle söylenenlere katılıyorum. Her kız babasına çok düşkün olur derler mesela ama o iş babaya düşüyor maalesef. Küçüklüğümüzden beri davranışlarıyla bizlere örnek olması gereken insanın bize göre yanlış davranışları biz büyüyünceye kadar kötüleşiyorsa bu çocukta birikim yaratır. Ve en son ne baba aşkı ne de baba sevgisi kalır. Özellikle anneye karşı yapılan bir kötülük de annesini çok seven biri için karşı taraftan yapılması gereken en son şey olduğu için babaya olan saygı bile azalır ve nefrete dönüşebilir.
