horlar yaşlılığın yorgunluğuyla. tıs tıs çıkar nefesi. ama bir gün onunla aynı odada uyuyamayacağımız gerçeği onu sevdirir, uyuyamasak da çekilir derttir.
küçükken bi ara babaannem bize geldiğinde benimle yatardı. o zaman fena hastaydım gece öksürükten uyuyamazdım. kadıncağızı da uyutmazdım, o da bişey diyemezdi yazık ne desin. o da yetmez gibi dağınık yattığımdan ayağımı yanlışlıkla kadının platinli bacağının üstüne atıp dururdum. o günleri hatırlayıp da üzülürüm, içim cız eder. canım babaannem.
edit: o değilde ne kadan hissettiklerini kelimelere dökemeyen bi insanmışım ben ya.
babaanneyle aynı odada uyuma duygusunu yaşamadım, bilmem.
fakat bir de bunun anneanneyle aynı odada, hatta aynı yatakta uyuma versiyonu vardır ki baldan tatlıdır. yer yatağını serersin yere, mışıl mışıl uyursun kucağında.
Babaane kişisi ezan okunduğu an hemen abdestini alıp namaza geçen biridir. Sık sık sorar ezan okundu mu diye. Çok horladığı bir gece de horladığı için dayanamayıp dürtersiniz; babaanne uyan çok horluyosun diye fakat babaanne uyku sersemi bunu anlamamış noldu yavrum oldu mu ezan diye sorup sizi dumurlara uğratmıştır. yok babannecim deyip geri yatırırsınız kadını.
ilerleyen yaşından ötürü, en ufak bir esintiden bile hasta olacağını kafasına koyduğundan ne cam ne de kapıyı açmama izin vererek beni güzelim yatağımdan salona yollamış "vaziyet-i ahval"dir.
çok zor bir şey. babaannem değil de ananem düzenli olarak 2 yılda bir falan gelir istanbula. bizde de sağolsun kalır. kalır ama nerede kalır. ben zaten uzunca bir zaman önce kardeşimle paylaştığım odadan şutlanıp, salon koltuklarının müdavimi olmuş biriyim. Kardeşimin odasında da yatacak başka yer yok, ananem de gelince dolayısıyla benimle birlikte salonda yatıyor. Yaşanılan sıkıntı 2 evreli.
1. henüz uyumadan önce. ışığı kapıyorum rahatsız olmasın diye. ama televizyon ışığından rahatsız oluyor ki habire oğlum sen de uyusana diyor. "anane benim uykum yok, ama rahatsız oluyorsan ben kapayayım televizyonu" diyorum. "yok ben zaten hep televizyon açıkken uyurum" diyor. dönüyor da dönüyor yatağında. kapıyorum ben de bu yüzden televizyonu. ama kesin o gece de izlenmelik harika bir şey oluyor. genelde de all stara denk geliyorum yavrum benim.
2. ananem uyuduktan sonra başlıyor. anane uyuması bambaşka dostum. bir gecede senin ömrün boyunca etmeyeceğin kutsal laflar ediyor. rahatsız olmaktan değil de insan korkuyor. tam dalıyorsun gibi, bir anda ya allah diye gece için gayet yüksek bir ses tonuyla yatağında spin atıyor mesela.
tabii tüm bunlara rağmen güzel şey anane ile aynı odada uyumak.
tedirgin uykusuzluğun somut örneğidir. horlamasına zamanla alışırsın. ritmik bir şekilde aynı ses tonunda horlar. horlar. horlar. sonra birden "nığğğkkk" diye bi burun çekme sesi ile durur. tıkanır. nefes almak için zorlar kendini. tedirgin olursun. yaşlı kadın malum. "ölüyomu nabıyo lan" diye. yerinden doğrulacakken "nığğkkkaaaahhh hım hıam" falan diyerek gevişlenir tekrar. ve bu doğum sancısı gibi kalkıp kalkıp inmeler sabaha kadar sürebilir.
dünyanın en güzel olaylarından birisidir. babaannesi ile uyuyanlar, onunla aynı yatakla yatıp ona satılanlar çok şanslıdır. 5 sene önce babaannemi kaybettim o günleri arıyorum. herkes büyüklerinin değerini yaşarken bilmeli, bilmeli ki gerek insanlık için gerek dünyanın daha güzel olması için.
