Evladı kazık kadar olsa da bilek güneşinde bilerek yenilen, şefkatinden şüphe duyulmayan, kocaman yüreğiyle ailesine kol kanat geren, çocukları anlaşmazlık yaşadığında arabuluculuk görevini üstlenen, anne fırçasından kurtaran, kolay bir yemek yaptığında bile ama çok güzel olmamış mı diye soran, sarıldığında bir deri bir kemik kalmışsın sen kemik torbası diyen, sen şunu al da yanında bulunsun diyerek seni senden çok düşünen, Rabbim başımdan eksik etmesin dediğim can.
Allah ömrümden alıp verse keşke.adam gibi adam.insan olmayı,hayatta dik durmayı öğreten insan.arkadaş gibi,yeri gelip Tarkan'dan şarkılar söyleyip gülümseten.allah uzun ömürler versin canım babam.
başkalarının hayatına, baba-oğul ilişkilerine bakıp; "benim babamla aramda neden böyle bi' ilişki yok ?" sorusunu sormak çok berbat. ilişkilerine bile değil, baba rütbesi, sıfatıyla yaptığı şeylerin dışında sürdüğü hayata bakıp "benim babam neden böyle değil ?" farkındalığı çok sert. kafayı duvara yaslayıp düşündürüyo, bu duruma gelmekte benim hata - katkı payım yüzde kaç ?
yine de kafasına vuruyo adamın, benim düşündüklerimi düşünüp; "keşke benim de bi' babam olsaydı" diyen insanların durumunu.
en kalp kıran kısmıysa hangisinin daha üzücü bir durum olduğunu bilememek.
10 tane şınav çekiyor ve günlük sporum diyordu tabiki biz de gırgır şamataya alıyorduk. Kendisi 5 kilo vermiş efendim. Evet bozulduk. Tamam, peki çok bozulduk.
baba , annenin eşi, doğumuna yardımcı olan varlıktır. bu onun hayatında artık onun diğer mahlası olmasıyla beraber ne kadar istese dahi bundan kurtulamaz.
baba, sinirli olabilir, ağzına sıçabilir , evi yıkabilir, çocuksu olabilir, bencil olabilir, empati yoksunu olabilir, binbir türlü iğrenç şey olabilir ve bunların ardı arkası da kesilmeyebilir.
ama baba sadece spermini bağışlamak ile kalmayıp sahip de çıkması gereken bir canlı olduğu için asla terk etmez. etmemeli.
benim ve kardeşimin oluşumunda payı olan bu adam, evet bizzat candan kandan babam, bizi terk edeceğini haber verdi bugün.
sabahtan kütüphanedeydim ve saat biri çeyrek geçe gibi bir saatte dışarı hava almak için çıktığımda merdivenlerden düştüm ve ambulans çağırdılar, annemi aradım, hastaneye kaldırıldıktan on onbeş dakika kadar sonra geldi ondan da beş dakika kadar sonra babam geldi. röntgen ve ardından ortopediye yönlendirdikleri süre boyunca pek bir şey söylemese de annem, yalnız kaldığımızda baban şu an kızgın dedi, annem hastane yolundayken babamla telefonda kavga etmişler büyükçe ve ramazandan sonra gideceğini söylemiş. önce bi anlamadım tabi.
annem rapor almak için babam da arabayı getirmek için gittiği ve yalnız kaldığım sürede garip ve anlamadığım şekilde ağlamaya başladım.
eve gelindi uzadı da uzadı kavgalar, kavga içeriğinden bahsetmek istemiyorum güzel laflar geçmiyordu.
babam, baba, evin baba şahsiyeti, sinirlenince canımı yakmak adına kötü şeyler söyleyebilen biriydi, annem de bu huyunu bildiğinden ötürü pek üzerine gitmedi fakat evde ısrarcı bir biçimde kararını yineledi.
11 yaşında kız kardeşim ağlıyor, ben sol ayağımın üzerinde zıplaya zıplaya peşinden gidiyorum anne babam bağırışlar içerisinde.
banyodaki klozetin üzerine otueup kardeşimi kucağıma alıp ona sırf bağırışları duymasın diye şarkı söyledim ben. ben kardeşimin yanında ağlamayayım güçlü durayım diye yanağım kanayana kadar ısırdım.
herkese kendini kırdırmış, gidecek yeri kalmamış bir adam olarak babam , şu hayatta onu en çok seven ve yanında olabilecek son insanları terk ediyor.
lys bir buçuk hafta sonra ben anneme sarılıp onu sakinleştirmeye çalışıyorum, bileğim acıyor, kardeşim yerinde durmuyor.
baba, bu böyle olmaz, hayatımla oynadığının farkında değilsin.
baba, bu böyle olmaz, kırdığın kalbin tozu , dumana karıştı.
Patristik felsefe ismini buradan alır. Ama patristik felsefeye dahil filozoflar kilise babası olduğu için değil, bu dönemin başlatıcıları olduğu için bu isimle anılırlar. Hani psikanalizin babası der gibi baba.
Arkadaşım, dostum, zor günlerimin dermanı herşeyim benim. Bide şu yediği nanelerin arkasında dursa manitaları telefonuma tecavüz etmese çok iyi olacak. Ye bokları kurtarır nasılsa kızı.
babalık üreme kabiliyeti ile gerçekleştirilmiyor maalesef.
kimse kusura bakmasın; arkamda dağ gibi durmayan, arayıp sormayan, doğum günümü bile bilmeyen bir adama ben " baba " demem.
elbette her " baba " böyle değil.
babasını çok sevip kaybedenlerin başı sağolsun, allah sabır versin.
ama herkes baba olamıyor, o yüzden " babanız kötü olsa da sevin. " gibi aptal bir cümle kurmayın.
Akla gelinen huzursuzluk, mutsuzluk, kötü geçmiş bir çocukluk üstüne psikolojik tramvalar gibi şeyler getiriyor aklıma. Kim ne derse desin nefret ediyorum, yüzünü görmeye tahammülüm yok.
Apartman girişindeki lambayı sen mi kırdın ?
+ Hangisini?
- Otomatik yanan, sensörlü lamba.
+ Hayır.
- Komşu görmüş, yalan söyleme. Süpürge sapıyla kırmışsın dün gece.
Önüme baktım.
"Neden kırdın?"
Cevap yok
"Hasta mısın evladım? Söyle bana, neyin var, neden kırdın lambayı, yapma böyle."
"Kırdımsa kırdım, ne olacak! Çok mu değerliymiş?"
"Lamba senden değerli mi evladım, lambanın amına koyayım, lamba kim? Yöneticiye de dedim. Lambanızı sikeyim, kaç paraysa veririz. Sen değerlisin benim için."
"Beni görünce yanmıyordu baba."
"Nasıl ya?"
"Görmezden geliyordu, yanmıyordu. kaç sefer yok saydı beni."
"E beni görünce de yanmıyordu bazen, böyle el sallayacaksın havaya doğru, o zaman yanıyor."
"Hadi ya! Sahiden mi?"
"Evet. Ucuzundan takmışlar.Bizimle bir alakası yok!"
Canının yanmasına kıyamayacağımız canımız. Bu gün yaşanan olaylar ve suçlusu olduğumu hissetmem beni daha kötü yapıyor sözlük. Her an her şey olabilir hazırlıklı olun.değerini bilin babalarınızın. O dev gibi adamı, reisi o halde gördükten sonra..
Allahtan hali sandığımızdan iyi. Bu arada 112 acil. Ananı siksinler senin. Hepinizin. Yürüyerek daha hızlı gidebileceğimiz yerden o kadar sürede gelemediler ya. Telefonda çok güzel sövdüm. Hele bir şey olsun o küfürler de gerçeğe dönecek..
Tam 19 sene oldu kaybedeli... Doğup büyüdüğüm ev o gün öldüğüm gün olmuştu. Daha küçücük bir çocukken kaybettim onu.
O günden beri o evin önünden hiç geçmedim. 19 sene boyunca o sokaktan geçemedim, geçenlerde cesaret edip o sokaktan yürüdüm. Gözlerim dolmak üzereydi ve kendime ağlama sakın, ağlama sakın diyordum. Tam evin önüne geldiğimde etrafa bakıyordum bir anda anılarım canlandı. Oyunlar oynadığım, çocukluğumun geçtiği sokaktaydım. Baktığım şeyler şuanda olanlar değildi, sanki o zamanlarda olanları görüyordum. Karşı sokaktaki içi bahçeli gecekondu evini görüyordum. Şimdi yerine kocaman bir bina dikmişler. Mehmet amcayı gördüm, iyice ihtiyarlamış ve her zamanki gibi evinin önünde sandalye üstünde oturuyordu. Bana seslendi '' oğlum kiralık evmi arıyorsun ? '' diye. Cevap veremedim, duymadığımı düşünerek tekrar sordu. Ve ben '' yok amca geçerken uğradım '' demekle yetinebildim.
Burada babalarına küfür edip, sövenleri görüyorum. Bazen kendime onlar kadar zengin olabilseydim diyorum. Hayat herkeze eşit davranmıyor, diyorum ya keşke ben de o zenginlerden olsaydım.
