çokça başıma gelen şey, dolmuşta bir başkasının yüksek sesle telefonla konuşmasından ya da yakın bir arkadaşımın toplu taşıma aracında yüksek sesle gülmesi, çalıştığım kurumda bizden yaşça büyük çalışanlara akranlarımın ters konuşması, rencide etmesi beni çok utandırır...
utanmak iyidir ama içimizde kalan insanlığın göstergesidir diye düşünürüm hep. malum yüzü kızaran çok az insan kaldı.
insanın beyniyle olan bağını belki de saniyenin onda biri kadar kısa bir süreliğine kaybetmesine sebep olup, bünyede kafayı titretip geriye çekerek aynı anda "biyyak" diye bir ses çıkarma isteği uyandıran durumsal.
not: şu an kaliteli bir örnek aklıma gelmedi ama hepimizin başına mutlaka gelmiştir böyle bir olay.*
