Oyun yapmak. Küçükken kareli defter kağıtlarına oyun yapardım zarlı piyonlu tarzda. Gerek monopoly, kızma birader türevleri, gerek zombili tuzaklı ilerlemeli, gerek yugioh, satranç, ülke savaşı gibi stratejiye dayalı, gerekse cs, nfs gibi o dönem popüler olan bilgisayar oyunlarının benzerlerini kağıda dökerdim. Mahalledeki akranlarım bayılırlardı benim hazırladığım oyunları oynamaya. Evde, sokakta, okulda toplaşır hep birlikte oynardık. Bazen de yoğun ısrar üzerine beğenilen bir oyundan birkaç tane daha yapıp arkadaşlarıma dağıtırdım.
Şimdi bir emeklilik hayalim var; bir oyun dükkanı açmak. Hem de kendi oyunlarımı tasarlayıp sergileyerek satışa sunabileceğim bir oyun dükkanı.. Bunu tüm kalbimle çok istiyorum. Umarım o günleri görebilir, taze kalan sımsıcacık çocukluk hayalimi gerçekleştirebilirim.
Farkındalık yoktu, her şeyden bir haber yaşardık onu özledim.
Hasta olduğumda dışarı çıkamazdım. Bilmem kaç küsür ateşle aklım sokakta ordan oraya deli gibi koşturan oyunlar oynayan arkadaşlarımda kalırdı.
Tek derdimizin sokaklarda oradan oraya koşturmak olduğu, gözlerimi ayırmadan saatlerce izlediğim çizgifilmleri izleyip mutlu olmayı, hiçbir şey düşünmeden bir kenarda uyuyakalmayı özledim.
Oturduğumuz semtin bulunduğu cadde asfalt değildi, her yer topraktı. bir gün asfalt yapıldı. Dediler; " burdan artık arabalar geçecek."
Eskiden de geçerdi ama saatte 1/2 tane. O gün boyunca asfaltın nasıl yapıldığını merakla izledik kardeşimle. Caddenin karşısında da kuzenlerim. Derken bitti, adamlar gitti. Öyle sevindik ki, kardeşimle caddeye baktık araba geliyor mu diye. Sonra karşıya kuzenlerimin yanına koştuk, sarıldık, nasıl mutluyuz ilk defa caddenin karşısına geçtik diye. Nerden bilirdik bizi ilk o caddenin ayıracağını, aramıza mesafeyi ilk o caddenin koyacağını. Şimdi o cadde istanbul' un en işlek caddelerinden biri.
O zamanlar az insan vardı ama çokça huzur ve güven vardı. Her yer topraktı. Az yağmur yağsa üstümüz başımız çamur olurdu. Musluktan su akmazdı. Evlerde musluk bile yoktu. Tanker gelir suyu öyle alırdık. Zorluk vardı ama mutluluk daha fazla ve değerliydi.
Özledim; toprak olan caddeyi, çamurla oynamayı, insanların az ama sevgi dolu oluşlarını ve dahalarını...
Amcamla halamın bize taktığı lakapları,
Evdeki tek oyuncağımız Çirkin mi çirkin bir maymun için üç kardeş kavga ettiğimiz günleri,
Ablama elbise aldılar bana pantolon aldılar diye ağladığım günü bile özledim...
düşünmeden uykuya dalabilmem,
kız kardeşimin üniversitede olmayışı ve sabah akşam bir şekilde eğlenmemiz.
ne güzel günlerdi yahu. babam fujifilm'in yarı profesyonel kamerasını almıştı ve o kadar heyecanlanmıştık ki, evde annemin işlerinden ve babamın resimlerinden başka çekecek bir şey aramıştık, a4'ü alıp üstüne karikatür karakterleri çizmiştik. durdur oynat yaparak saçma diyaloglu ama bizim için bir o kadar eğlenceli kısa bir film çıkardı ortaya. nedensiz yere başa sarıp izlemiştik onu kaç kere.
ve özellikle özlediğim, tüm aile bireylerimle aynı masada akşam yemeği yemekti kesinlikle. 5'imiz hiç çoğu zaman tam oturmadık. ya abim olmadı, ya kız kardeşim. masamızda hep eksik birisi yemek yedik. hepimiz keşke küçük kalsaydık ve o neşesi pek bir masum olan aile bireylerim hiç dağılmasaydı.
sürekli etrafında koşturan, seni senden çok düşünen, hayatı öğrenmeye çalışırken yaptığın hatalara rağmen seni koşulsuz ve şartsız seven ailenin yanında olması.
Çocuklarda öyle küçücük şeylere duyulan mutluluk var ya hani, yılın ilk eriğini yedi diye mesela, annesi sokakta biraz daha kalmasına izin verdi diye, bisikleti oldu diye veya bir sürü cips meybuz çikolata aldı diye olan mutluluk. Benim işte en çok özlediğim şey o.
Şimdi dünyaları versek o düşünmeden kafa yormadan elimizde olan mutluluğu bulamayabiliyoruz.
Kafaya takmazdık, tek derdimiz tasolarımızdı, sokaktaki oyundu.
işte bunun için ben en çok çocukları severim. En çok onlarla konuşmak keyif verir.
