insanların vazgeçilmez olmadığını anladığım an büyüdüm dedim. küçükken hayatımda olan herhangi bir insanın gitme ihtimalini düşündüğüm zaman deli gibi ağlardım. büyüdüm geçti.
Cok yakın bir arkadaşımın babasının cenazesinde öğrendim çünkü en zor durumu gördüm ben . Bi evladın yaşayabileceği en büyük acıyı . Babasını gömmesini gördüm ben . Iste o zaman büyüdüm.
Hastalanmıştım. Küçük de değildim hani. Lise bitmişti, iki yıllık üniversite bile bitmişti. Ben evde yatıyordum. Griptim ve ateşim 38 civarıydı. Ailem ile yaşıyordum. Ailem salonda ben odamda yaşıyordum. Mutfakta bazen buluşup birbirimize hasretle sarılıyorduk, çünkü onların paydosları da, hayat felsefelerimiz de birbiriyle çakışıyordu. Evde herkes razıydı, arada sırada koridorun bir ucundan diğerine mesajlaşılır 'yemek hazır' yada 'bakkala gidilecek' gibi olaylar haber verilirdi. Hiç abartmıyorum. Evdeki tek çocuk ben değildim. Benden büyükler vardı. Abilerim, ablalarım. Misal yani. Abi yada abla fark etmiyor. Cinsiyetçi bir durum yaratmamak için burayı es geçiyorum. Fark etmiyor. Abla yada abi olması, abla veya abisi olanlar bilir. Onlar ilk göz ağrısıdır. Hep onların dediği olur. Onlara alaka gösterilir vs. Ben griptim ve geberiyordum odamda. Ailem bunun bilincindeydi. Öyle böyle derken hasta yatağımdan masaya tutunup zar zor kalkıp hastaneye kendimi götürdüğümde büyüdüğümü hissettim. Hoş, çoğu kez hissetmiş olsamda öldürücü darbeyi o gece almıştı çocuk kalbim. Dramatize etmekten çekinerek burada sonlandırıyorum. Şimdi ailem ile aramda kilometreler var, arasıra telefonda yada giderek ziyaret ediyorum onları. Büyümek güzel şey bence. Çocuk kalbim kırılmıyor artık.
