yetişkin insanlar da hadi neyse de, 5-10 yaşlarındaki çocukları annesinin veya babasının bacağının arkasına saklanıp konuşmaması, yere doğru bakıp utanması insanı derinden üzen olaydır. arkadaşımın küçük oğlu bu tür hastalığa yakalanmış. bazen maç olduğu zaman onunla beraber bize gelir ve her gelişinde çocuk benim gibi bir adama bile alışana kadar ilk devre biter. yapmadığım şaklabanlık kalmaz, çocuklarla iletişimim üst düzeydir. ama bu küçük hasta için yerlerdeyim. ta dipte. bana değil, sanki kaderine gülüyor. babasının arkasına saklanıp sessiz sessiz dudağını kaldırıp görünmek istemiyor. alaycı bir gülüş. sanki yorma kendini der gibi. ben buyum der gibi.
size bir sır vereyim mi? şu an için hayattaki en büyük arzum bu küçük sezgin'in fırlama biri olduğunu görebilmek. yoldan geçen kıza '' şştt yavrum, hepsi senin mi?'' dese dünya benim olur. eğer bu lafı yiyen o kız, bu tatlı çocuğu tanısaydı eminim ki o da çok sevinirdi. '' benim ulan hepsi, hadi gel bir fırt em'' derdi. gülerken yanağında gizlediği o gamzeyi bi görseniz. ah bi görseniz...
Bazen içinde olduğum gruptur. Yeni girdiğim bir ortamda bi şey sorulmadığı sürece konuşmam. Ailem dışında birisi yüzüme karşı övse " yok yaa " der konuyu kapatırım.
Ve en kötüsü. Utandığımda kızarıyorum. Ve bu anlarda hep " aaa sen niye kızardın. Ay bu utanmış " cümlesini kuran Allahın cezası niteliğinde bi insan olur.
Karakterden kaynaklıdır. Bu durumdan kurtulamaz mı?
Kurtulabilir. Tabi aşırı derecedeyse zorlanması muhtemeldir. Ama her şeyi kafaya takmayarak ve insanları çok ciddiye almayarak başlayabilirsiniz.
Öz güven sorununuz varsa bu konuda ki nedenleri de bulup çözmeye çalışabilirsiniz.
