gün devrildi
koca bir yürek kaldı altında
oysa gölgeli bir parantezdi günler
düzünün deltasında
pazartesiden cumaya aşk aynı gün ölmekti belki...
son terin çığlığında istanbul çeker giderdi içimden
kırık zarlar kalırdı geriye
ve ben saçlarımdan başlardım yaşlanmaya...
bazen öyle güzel susardın ki
ağzımdan koparılan bir çığlıkla
eklenirdim sessizliğe
yaralı sandallar geceye açılırdı
yüzün habersiz kopuk bir kirpik taşırdı
düşürmenden korkardım solcu bir kız gibi bakardın...
en mavi yanlarıma
tutulur kalırdım!
aşk geçikmiş bir mutluluk oluyor
aşk engelliyüreklerde
ve meleklerin aşık olduğu cocuklar
hala erken ölüyor buralarda
biliyor musun
bazen acıyorum şehre bu yüzden.
vatan caddesinde
her gece bir sarhoş ölüyor
ve sen giderek yaklaşıyorsun
şiir gecelerime
yasak denizlerde yüzüyoruz oysa biz
kulaç atmayı bilmeden
sense bana eski bir şarkı dinletiyosun
'bir hadise var kimse bilmiyor'
yalnızlık düğümlenip sen çözülmek
ne garip şey... *
