uzun zaman oldu. cayır cayır yandım, günlerce, haftalarca. başka hiçbir şey düşünmeden, çalışmadan, yemeden. hakkını verdim acının, artık acıtamaz oluncaya kadar. bir sabah kendim olarak uyandım sonra. güldüm yaptıklarıma, nefret ettim o halimden. olsun. güzel tekrar kavuşmak kendime. bir sabah aniden aydınlıkla birlikte süzüldüm içime, soğudu kalbim, acı bitti.
bırak artık, nasıl mutlu olacaksa o, öyle olsun. bağırıp ağlamak, yanmak kurtarmıyor hiçbir şeyi iyi bilirim, bırak gitsin. şimdi bu kadar çirkinleştirilmeyecek kadar güzeldi yaşadıklarımız. başta kendimi olmak üzere dünyadaki herkesi affettim ben. güzeldi, bırak güzel kalsın. bir gün aniden, uyandığında, ya da yudumlarken kahvesini, ya da bir müzik geldiğinde kulağına, ben olurum tekrar. sen en çok da gülümserken güzelsin, seni sevdiğim o ilk geceki gibi. umarım hiç eksik olmaz dudağından.
artık ona duyduğunuz aşkın son bulduğu andır. öyle ya aşk biterse acısı da kalmaz. ne söyledikleri, ne yaptıkları, ne ayrılık hiçbir şey canınızı yakmaz. öfkelenmezsiniz bile. gözünüz onu görmez, kulaklarınız onu duymaz artık.
yeni bir aşktır. yoksa ne kadar unuttum desen bile bir an o acı tekrar geliyor. 6 ay oldu. unuttum dedim 2 gün önce rüyamda gördüm. şimdi arada düşünüyorum. o acının bittiği an yeni bir aşkın başladığı andır. yoksa şansın yok
