Ağlamadım haftalardır, aylardır
Ağlamakta özletti kendini
Şuan beni ağlatacak olan sende
Ağlamadım hiç senin için belki
Özlememiştim ki böyle nereden bileyim
Mesafeler bu kadar ağır gelecek
Ve biz mesafelere boyun eğeceğiz.
yenik düşüyorsun bazen, ağlıyorsun.
verebileceğin en masum tepki o çünkü, yine kendinle çözüyorsun derdini..
ağlayamayan, bağırıp çağıran da var..
ağlayamayan istifra eden de var..
kim nasıl rahatlıyorsa işte..
öyle..
ağlamak.. hep toplum baskısı altında yaşadım en sert hıçkırıklı ağlamalarımı. ''erkekler ağlamaz''klişesi berlin duvarı gibiydi karşımda. neden ağlamazdı erkekler çünkü güçlüyüz biz. bok güçlüyüz. ilk ne zaman ağladığımı hatırlamam bile ama hiç unutamadığım bitanesi varki çocukluğumu alıp tozlu raflara kaldırdı. dedemi kaybettiğimiz gün hıçkıra hıçkıra ağladım arkamı döndüğümde halam ağlama artık babanen daha çok üzülecek demişti.banane lan çocukları teselli etsin siz ne boka yarıyosunuz. ağzımdan köpükler çıka çıka haykırdım. mezarlıkta 12 yaşında çocukluğunun geçtiği adamın uzerine toprak atmak çok koydu. hiç unutmam 26 aralık günü bardaktan boşalırcasına yağmur yağıyordu üzerimize.kendi kendime düşündüm gökyüzü bile ağlıyor benim ağlamam mı ayıp. o gün bugündür ota boka ağlarım. suriyede ölen çocuklara gezi parkında giden canlara polise askere gerillaya gözyaşı döken her anneye yavrusunu kaybetmiş sokak hayvanına... erkekler ağlamaz diyonuzda erkeksen ağlama..
peşi sıra gelen duygu sellerinden sonraki su baskınıdır.
ağlamak kiminin kolay kiminin en zor eylemidir.
siz eylem olarak nitelendirirsiniz, ben duygu olmasından yanayım.
gözden yaş gelmeden de ağlanır hocam.
için kan ağlaması var mesela.
bazen sinirin bozulur, ağlamayacağın yerde ağlarsın.
bazen çok gülünce ağlarsın, bazen çok sevinince.
bazen zafere kavuşunca, bazen kaybedince.
doğarken de ağlarsın, ölürken de anasını satayım.
dedim ya peşi sıra gelen diye. ben çok zor ağlayan biriyimdir. ağlamak benim için pizzada mozerella olduğunu söyleyen işletmenin kaşarlı getirmesi gibi bi' şey işte. bak elimde olsa buna ağlarım mesela.
geçen anneannemin durumu çok kötüymüş annem aradı haber etti işte. onsuz bi dünya düşünemedim ama yanına da gidemedim. hem çalışıyorum hem okuyorum gidecek vaktim yok. teyzemi aradım annem abartıyordur dedim. son bi gör anneanneni dedi oda. gittim göl kenarında bisiklete bindim, yalnız kalayım de dökülsün o yaşlar dedim. ağlayamadım ama.kalbimin gözyaşları okyanusları doldururdu defalarca, olmadı denizci düğümü attılar boğazıma. çok taş kalpli oldum dedim kendime. kaya gibi sert oldu o kalp. kimden sonra mı? inanın bilmiyorum hocam. hepimiz öyle olcaz yaşımız gerektircek güçlü olmak zorunda olcaz, ağlamamamız gerekcek. "amaaaaan çocuk görmesin." dicez o koca halatlarla düğümleri bizzat biz atıcaz. atamayanlarımız olcak. ama emin olun onlar her zaman atanlardan daha güçlü olcak. senin boğazında birikirken o düğümler; o, halatını hayatın istediği limanlarına bağlayıp, istediği kadar dinlenip, gezecek...
Ne kadar ironik değil mi insan,insan vücudunun büyük bir bölümünü oluşturan sudan feragat edince rahatlıyor .ne kadar çok dökülürsen okadar rahatlarsın tıpkı yaşamının son demlerindeki yaprakla dolu bir çınar ağacı gibi...
