Çoook uzun zaman aglamamıştım 19 yaşından 26 yaşına değin. Ne var ki beter bir rahatsızlık geldi buldu beni. O kadar çok şey kaybettim ki.
Baktım ki kendimi kaybetmişim artık. o dolgun yüz yok artık, kaburgalarım hiç olmadıği kadar ortada. Kaslarım erimekte. acı çeke çeke erimişim ve bitmek bilmeyen ağrılar aman vermiyor o ağustos sicağında son ve en büyük ağlamamı yaptım.
Öleceğimi bilmenin ağlaması, gençliğime geçmişime kendime aciyarak haykirarak ağladım. Yüreğimdeki yangın o isyanla sondü o gece.
Gözlerimde yaş kalmadı.
Ağlamak keşke hep güzel olsa. Telafisi olan şeyler için olabilse.
içerisinde üre olduğunu bildiğinizde ağzına almamanız gereken bir neden olduğunu farkedebileceğiniz vücudumuzdan sıvı çıkışı yapabildiğimiz nadir yerlerden bir tanesidir.
Başbelam resmen.
Ağlamıyorum ağlamıyorum tutup insanların içinde en küçük şeye duygulanıp aglıyorum.Sonra duygusal oluyorum. Ya hayır ben sizin agladıklarınız şeylere üzülmüyorum bile. Ağlamakta bir ihtiyaç oldugu için uzun zaman aglamayınca hissetmesen de dökülüyor gözlerinden boncuk boncuk.
Bugün alayına isyan ederek hönküre hönküre gerçekleştirdiğim eylem.
Birisi bakarken ağlayamadığım için teselli etme amaçlı yanıma gelen herkese nefretimi de kustum. Beni artık bir rahat bırakın diye çığlık çığlığa ağladım.
kafa az uyuşuyor böyle, sakinleşiyorsun. bi de ağlarken şeyi seviyorum: gözyaşın, gözden direkt çeneye kadar akıyor ya hızla, radara takılmadan. (ağlarken bile mutlu olunacak bir şey aramak)
bak bunlar hep dram.
