geçen parmaklarımı çekmeceye sıkıştırdım. sağ elimin orta parmağı ile yüzük parmağımın tırnağı gittiler. ama nasıl bir acı. o kadar acıdı ki, ağlamak istiyorum ama ağlayamıyorum. mecburen gülmeye başladım. tabi 3-4 dakika olmadan sanırım ağlamadığımdan olacak bayıldım. tabi sonra kendime geldim az hastaneye gittim. popoma ağrı kesici iğne yedim. biraz rahatladım ama tırnaklarımın ikisi de şu an ojeli gibi duruyor. hatta kız arkadaşıma bak tırnaklarıma ne oldu amacıyla gösterdim tırnaklarımı. onun tepkisi " aaa ne güzel olmuş", tabi ben de ağzıma geleni söyledim. "geri zekalı onlar oje değil. elimi çekmeceye sıkıştırdım" diye alınganlık yapmıştım.
küçüklüğümde yine benzer mevzu. ağaçtan düştüm. düştüğüm gibi ağlamadım. kendime geldim, ağlama falan yok. eve gittim. sonra "ben ağlamak istiyorum" deyip öyle ağlamıştım. tabi abimin ağzına maskara oldum böylece. " aennné bön eğlömek istiyouuummm."
ağlamak güzeldir. ağlamazsanız bir yeriniz şişer.
zamanla ağlamamaya alışmaktır. ağlamanın ne kadar boş bir eylem olduğunu anlamakla bilincinizin uyanmasıdır. bu yüzden ağlamak isteseniz de ağlayamazsınız. ayda yılda bir birkaç damla gözyaşı kalır geriye ağlayamadığınız zamanlara dair...
Şahsıma ait bi özelliktir. Ulan milet hüngür hüngür ağlıyo tek bir damla yaş bile akmıyo benden. kendimi bildim bileli bu böyle daha hiç ağladığımı hatırlamam.
zaman, mekan, çevre, roller, maskeler... bunların hepsini yoksayıp, oturup ağlamak ister bazen insan. uzun zamandır bunu becerememiş olduğunu, istese de beceremediğini fark edince, daha beter dolar. öyle bir andaki duyguyu anlatacak söz dizgesi bulmak zordur.
giderken bana ''ağlamayacağına söz ver'' demişti. ben de ısrarla ''hayır ağlayacağım hemde şu andan daha çok'' demiştim. sadece ilk gece ağlayabildim. beynim bana oyun oynuyor şimdi. istesem de ağlayamıyorum. belki de tepkimi dışa vuramıyorum artık. sadece dalıp düşünüyorum bazen ufak bir tebessüm, bazen bir hüzün, yalandan ağız büküp gülmeler oluyor sadece. için bu kadar buruk olmasına rağmen isteyipte ağlayamamak ilginç ve korkunç. acısını dışa vuramayan bir insan kadar dolu bir şey yoktur.
