ağaca çıkmanın ne kadar zevkli bir şey olduğunu bilmeyenlerin garipsediği çocuk. ağaca çıkmak muhteşemdir, hele de belli bir ağacınız ve belli bir yeriniz var ise. hele hele o ağacın dallarından meyve alıp yiyebiliyorsanız. biz buna çocukluk diyoruz, çocukluğunu yaşamak diyoruz. yaşayamayanlar bilmez. bilmiyorlarsa da susmalılar.
her konuda olduğu gibi zirvelere tırmanmak zor, fakat başarana mutluluk veren eylemdir. ağaca tırmanmak da bir zirve tırmanışı ile mutluluk kaynağıdır.
ancak inişler hele ani bir düşüşle gerçekleşirse acıdır, seyredenleri eğlendirir. çekemeyenlere mutluluk kaynağı olur zirveden inişiniz.
( bkz.zall'ın zirvedeki yazar konumundan çaylaklığa düşüşü. )
büyüdüm ya şimdi; ben hep o ayva ağacı üzerinde kardeşimle hissettiğim özgürlük ve başarı duygusunu özlerim.
büyüdüğümde hissettiklerime benzemeyen...
büyüdüm ya şimdi; ben hep o günlerin eğlencesiyle kendimi iyi hissederim...
ben de çocuktum derim ve o fazlasını istemeden, fazlasını beklemeden eğlenmenin tadını anımsarım yeniden.
