osmanlı'da tebaa kavramının ardını doldururcasına, multikültürlük kavramı var idi. ancak; geçmişten gelen ayrımcı politika ve deneyimler, türk'ten başkasını ikinci plana atma hevesini beraberinde sürükledi. söz gelimi halk içerisinde, aynı değerleri paylaştığı türk'ler ile giyim tarzlarının dahi farklı olmasının talep edildiği azınlık komünitelerinden bahsediliyor. özellikle osmanlının ilk dönemlerinde müslümanların ayakkabı ve sarıkları sarı olur iken; hitlerin yahudilere yaptığı afişe edişe benzer şekilde; ermenilerin ve yahudilerin kıyafetlerinde, değişiklikler gözlemleniyor, renkler farklılaşıyordu. hatta: bu gayrimüslim azınlık müslüman ibadet hanelerine yakın yerlerde de, konuşlanamıyordu bile. başlıkta türk asimiliyasyonu dedim bu politikalar silsilesi cumhuriyet sonrası da, kendini gösterdi. bu devirde; azınlık okullarındaki haçlar ve din büyüklerinin resimleri türklerce, indirtiliyordu. bu bahis konusu ettiğimiz okulların duvarlarında muhakkak surette, bir atatürk fotografı bulundurmak gerekliydi. okullardaki tadilat işleri için dahi, devlet finansmanı söz konusu değil idi, dernek ve kilise gibi kurumlar bunlara ekonomik dayanak oluyordu. bu yönde tam bir yasa olmamasına karşın; kimi belediyeler azınlık okullarının yanısıra; halk içerisinde de, azınlıklardan türkçe konuşmalarını talep ediyordu. tüm bunları yapan kişilerin kronikleşen argümanları ise; azınlıkların geçmiş tutumları, türk milletine yaşattığı güçlükler ve ayrılıkçı politikalar işaret ediliyordu. oysa ki; atasının yaptığı yanlışlıkların faturasını yeni nesil gayri müslime çıkarmak akıl karı değil idi. asimile hareketi bununla da, yetinmedi. devlet dairelerinde, memur olabilmek için; türk vatandaşı olmak ibaresi kaldırılarak; türk olmak ön koşuluna geçildi.
bunları dile getirişimizdeki en büyük etmen; kuşkusuz sürekli olarak ezilmiş, örselenmiş toplum edamızın içte, "bizden başkası olduğu için" farklı hüviyetteki toplumlara uyguladığımız politakalar ile örtüşmektedir. bu da; bizi pek de, haklı göstermemektedir.
