Ilk defa birisininin gitmemesi için uğraşıyım dedim. Gitme dedim seviyorum dedim sorun yok başkasını seversin dedi. Sonra beni tanımadığını düşünüp gitmesine izin verdim. Ve sonuç salya sümük ağlıyorum.
ben defalarca yapma dedim. Sinirle yaptığını bildiğim için sustum içime attım. Karşımdaki bir kadındı fakat defalarca küfürlerine maruz kaldım ama sevdiğim için o da şirinlikleriyle bunu ört bas ettiğinden mütevellit devam ettim. 2 kez iş değiştirdim çünkü odaklanamıyordum onun yüzünden ve en acısı da ne biliyor musunuz ?
bunu kendime itiraf edemedim 1 senedir. O bana aşıktı evet ben onun bana aşık olmasına mı aşık olmuştum acaba diye defalarca düşünmenin kıyısından geçtim. herşeyimi adadım. kazandığım 3 kuruş parayı da öyle. tokatta yedim aşağılandımda. bencilliklere de maruz kaldım. ha ben sütten çıkan ak kaşık mıydım ? hayır. ama kadının fendi burda da erkeği yendi..
üzgün müyüm elbette. ara sıra beraber geçtiğimiz yollardan ve beraber kurduğumuz hayallerden bir tutam esinti hissetmeyecek miyim elbette. Fakat gençler 26 yaşında belki çoğunuzun abisi olarak şunu söyleyebilirim inanın hayat bu üzüntüler için çok ama çok kısa.
Şimdi öğüt zamanı değil. 1 saat oldu biteli. bildiğiniz klasik engel bilmem ne falan zamane zırvaları işte. dün doğum günümdü bugün mü doğdum acaba yoksa doğum gününden sonraki gün mü öldüm?
Bu sabah belli olacak. ya yeni güne doğacağım ya da artık hiç bir gün bu her anı yan yana geçen 1 sene gibi olmayacak artık ömrümde.
tek kelime kaldı fakat dilimde ;
keşke hiç başlamasaydı.
eski sevgilim, yapılacak şeylerin iki tarafın da istemesiyle yapılması gerektiği konusunda fazlasıyla takıntılıydı. "aman bu sefer de onun istediği şey olsun" demezdi yani hiç. neyse bir gün ayrılmak istedi, ben de istemiyorum ayrılmak dedim. dolayısıyla biz de ayrılamadık... buna hazırlıklı olmadığından kızın işletim sistemi kilitlenmeye başladı. birkaç hafta çektirdikten sonra "hadi ben de ayrılmak isteyeyim bari" diyerek özgürlüğüne kavuşturmuştum. böyle de garip bir durumdu. kurallara uymak lazım!
