bugün

sözlük olmadan önce insanın tüm gerçekleri bilememesi gibidir. ne yanlış, ne doğru bir tespit.
bilemesede, göremesede, kendisini cok yakisikli 'hissetmesi' sonucu bi havalarda olup, gördukten sonra kendisini bi halta 'benzetememesi' sonucunda kucuk emrah moduna dönmesi durumudur.*
hangimiz yapariz ki kötu tahmini? hic diyen olur mu acaba; "kesin cirkinim, tipsizin biriyim."

zannetmiyorum.

ha ayrica (bkz: insanın kendini sıradışı bulması)
insanı dış görünüşü ile yargıyalan kişilerin halet-i ruhiyesidir. çünkü bir insan nasıl görünüyorsa öyle değildir nasıl düşünüyorsa öyledir. mesela ben bir ayna olmadan nasıl olduğumu çok iyi bilmekteyim. yüzümü göremiyorum ama ne düşündüğümü bilebiliyorum. bunu bilmek de benim neye benzediğimi bilmemi sağlar.
sırlı cam icat olmadan evvel insanlar tunçtan yapılmış aynalara bakarlardı. bu belki önermeyi yanlışlar gibi görünse de tunç aynanın da bir ayna olması vesilesiyle tekrar selahiyetine kavuşan bir önerme olmuştur.
berrak bir suya bakarak, ayna kadar net olmasa da kendini görebilme ihtimali vardır.
-abi senin kaşın şöyle gözün şöyle...peki,ben neye benziyorum?
-kusura bakma ama götüme benziyorsun
-abi nasıl götüne benzerim ya,götünü göremiyorsun ki
-lafın gelişi söyledim bende ama eğer aynayı bulursak bu söz bir gün işe yarayabilir...
Kendiyle bağdaşmayacak fkirlere kapılma durumudur.Kişi süregelen hayatında aynaya hiç bakmamıştır ki kendini bilemez,tanıyamaz.
aynaya bakınca da bi tracy spiridakos,rihanna veya bi brad pitt de olunmuyor vesselam.
ayna olmasada başka insanlar vardı ve su o zamanlarda görüntüyü yansıtıyordu.
ayna yokken insanlarin cogu su kenarlarinda yasiyordu. dogal olarak suya baktiklarinda yuzlerini goruyorlardi.
Hiç mi insan görmedi sorusunu getiriyor akıllara.
ordan bakinca neye benziyorum.