en büyük hatası parçalanmış bir kıbrıs'ı bünyesine katmak olmuştur. hali hazırda türkiye de facto olarak birliğin bir kısmını işgal etmiş vaziyettedir ve hiç bir avrupa ülkesi bu durumu yüksek perdeden eleştirememektedir. yaptıkları hatanın belki de farkındadırlar.
öncelikle bu yazıyı yazmaktaki amacım ,uzun zamandır birey ve toplum ilişkisi üzerine 21. yy da egemen güç toplumlarının rekabetini daha net ortaya koymaktır.
Avrupa - Amerika ilişkileri
Tarihsel süreç boyunca egemenlik kavramı bireyin hiyerarşi düzenini ortaya koymuştur.
Amerika kurulumundan itibaren batı uygarlığının yeni kalesi olarak tasarlanmış pek çok pragmatik batı politikacılarının yeni egemenlik oyuncağı olmuştur. bu noktada batının bonopart'dan sonra batı ulusal hareketlerin yeni akışını anlamış ve federatif sistemlerin gelişini öngörmüştür: devlet , toplum , birey gibi oluşumların hümanizm çerçevesinde yeniden şekilleneceğini anlamaları, amerikanın aslında bağımsızlık bildirgesinden itibaren küresel güç olacağını anlamalarını sağlamıştır.
Avrupa siyasi idaresi
bu noktanın 1000 yıllık tarihsel dinamiği anlama noktasında bizleri aydınlatacağını düşünüyorum. avrupa coğrafi keşifler öncülü ve ardılı olarak ikiye ayrılması gerekmektedir; fransa , almanya , rusya gibi avrupa kanaat ülkeleri denizcilikle coğrafi keşifler sonrası , denizciliklerini geliştirmeye başlamışlardır. öncülü ispanya , portekiz , ingiltere hattı kıyı denizliğini okyanus denizciliğine çevirmiş ve denizciliğin tıpkı şimdi hava , uzay teknolojisinin gücü gibi o zamanlarda denizciliğin gücünün farkına erken varmışlardır. bu durum avrupayı anlama noktasında önemlidir. devam eden süreçte avrupa iktisadın genişlemesiyle monarşilerin güçleride şekil değiştirmeye başlamıştır.
Amerikanın küresel güç olması
bu noktada tarihsel diyalektiği iyi anlamak gerekmektedir. birey özgürlük arar , birey güç ister , birey yalnızlaşır , birey yeni güç arayışına girer v.b
fakat tüm bu noktalara gelinmeden hümanizmin insan kavramının tanrısallaştırılması ve öncülün insan merkezli olmasıda bunun etkenleri arasındadır. ( bu süreç toplumların yıkımları ilede doğru orantılıdır ; fakat doğu toplumlarında sermaye akışı ve sermayenin iş bölümü kesin olarak daha güvenlikte olması doğuyu daha geç hümanizmle karşı karşıya bırakmıştır.)
bireycilik mantığı sınır tanımaz bir açlığa yol açmıştır; bu süreç doğal sirkülasyonu yıkıma uğrattığını söylemek zorundayım.
küresel güç mantığı bireyin kontolünü gerekmektedir. fakat bu denetimli bir sistem gerekmekte: hem özgür olucak hem bağımlı hem iktidar olucak hem muhalefet demekki diyalektiğin her safhası gerekmektedir küresel güç için.
birey,devlet ilişkisinde kültürün önemini çok iyi anlayan batı amerikayı federal yapıya bürüyerek batıda kültürlerin etkileşimini devlet idaresinde ayrımcılığa engel şeklinde kontrol altına almıştır bu nokta çok önemlidir.
kısacası küresel bir güç olmak için bireyin vicdanı , komşusunun vicdanı olmalıdır. yani kendi vicdanını başkaları denetlemelidir. buda öz denetim mekanizmasının etkinliğini son buldurmaktadır.
Gelecekte Amerika - Avrupa Birliği ilişkileri
insan ve doğanın etkileşimi bana her sorgulayışımda diyalektiği sunmuştur.
gelecekte küresel catışmalardan nemalanan pek çok sermayedar. sermaye imparatorları , bürokratlar , politikacılar batı ve doğu savaşlarından nemalanacaklardır.
avrupa birliğinin henüz kültürel olarak yeğ olmadığı sürece amerika ile rekabet ortamına giremeyeceğini göstermektedir. her ne kadar amerikanın avrupa ile ortaklığı söz konusu olsada tek güç kavramını doğanın kanunudur avrupa kültürel birlikteğini sağlama yolunda adımlarını hızlandırmalı bu noktada amerika avrupayı denetim altında tutmak için kimi zaman iktidarlara sağ partileri getirmekte bu noktayı hazırlamak amaçlı ekonomik sorunlar yaratmaktadır buda avrupanın etkileşimini kısıtlamaktadır yani avrupa ancak ve ancak sol idare birleşimi ile hegelci felsefeden yararlanmak mecburiyetinde şimdilik küresel aktörler sağ partilerden yana oynuyorlar gibi ...
yazımı sonlandırmadan önce kapitalist sermaye mantığının sorunlarının kaynağı iktisadi bunalımlarının devirli olduğunu hatırlatmak isterim. yani toplum buhramları avrupanın mantığı ile özdeş yakın zamanda almanya , avusturya gibi devletlerde sağ partilerin gücü artacak ama en nihayetinde bence avrupada sol hareket avrupanın yeğ olmasını sağlayacak tek güçtür.
hollande'nin fransa cumhurbaşkanlığına seçilmesi, bankaların refah devletlerini kendilerini yaşatmak uğruna bitirme planını suya düşürdüğü görülebiliyor. finansal sistemin krizi euronun krizi, euronun krizi de ab'nin dağılması (ya da en azından euro birliğinin dağılıp devletlerin kendi para ve maliye politikalarında bağımsızlığı) ve sosyal öncelikli ulus devletlerin yeniden güçlenmesi demektir. tabi şimdilik görünen bu, inşallah bir aksilik olmazsa ab'nin bitişine giden sürecin ilk günüdür bugün. herkese, özellikle ab'ye girme serabı belasından kurtulan ülkemize hayırlı uğurlu olsun.
28 şubat soruşturması için "hukukun üstünlüğü ve demokratik kurumların doğru işlemesine olan itimadın kuvvetlendirilmesi için türkiye adına bir fırsattır" demiş birlik.
bir korkaklık üzerine kurulmuş olan devlerler topluluğu ve uluslarüstü kuruluşa tek örnek. birlik italya 'nın almanya ve fransa arasındaki gerginlikten artık zarar görmemek için attığı adımlarla kurulmuştur. diğer ilk üyeler olan benelüks ülkeleri de bu iki devletin her fırsatta işgal ettiği ülkelerdir. aslına bakıldığında amacına da ulaşmış bu iki devlet nerdeyse amiyane tabirle kanka haline gelmişlerdir.
bütün dünya avrupa birliğine üye olsa belki o zaman türkiye de alınır ama öyle bişey olmayacağı için bu inatla sürdürülen mücadelenin şimdiden sona erdirilmesini temenni ediyorum. biz avrupaya gidelim gerisi mühim değil.
Dünyadaki durgunluk ve mali yükün paylaşımı konusundaki iç çekişmeler 1980 başlarında bir "Avrupa karamsarlığı" havasının doğmasına neden oldu. Ama 1984'ten sonra bunun yerini Topluluğun canlandırılması konusunda daha umutlu beklentiler aldı. Jacques Delors başkanlığındaki Komisyonun 1984'te hazırladığı Beyaz Kitaba dayanarak Topluluk 1 Ocak 1993'e kadar tek pazar oluşturmayı kendisine hedef edindi. Avrupa Tek Senedi 17 ve 28 Şubat 1986'da imzalandı ve bu iddialı hedefle ilgili mevzuatın kabulü konusunda yeni usuller geliştirdi. Tek Senet 1 Temmuz 1987 tarihinde yürürlüğe girdi.
o kadar adi bir kurum ki dünyadaki bütün haksızlıkları bir kenara atıp hrant dink davasında türkiye'yi eleştiriyor. davanın haklılığı ya da haksızlığı önemli değil. önemli olan yapılan bu çirkinlik.
sayın prof.dr.Adnan Gülerman Hoca (ki kendisi 80'li yaşlarda bir yeminli mali üşavirdir aynı zamanda), avrupa birliğinin düştüğü duruma "mide fesadı" benzetmesi yapıyor.
zamanında almanya-fransa arasında alsace lorraine'in ekonomik kıymeti yüzünden düştükleri anlaşmazlık neticesinde çıkan dünya savaşının ve komünist s.s.c.b.'ye karşı ekonomik ve sosyal dayanışma gereksinimlerinin sonucu olarak doğan avrupa birliği (ki ilk başta avrupa ekonomik topluluğu idi ve aslen maden kaynaklarının ekonomilerini paylaşmaktı amaç), "güçlü ve istikrarlı ülkelerin birliği" olmaktan çıkalı çok oldu. s.s.c.b.'nin ve komünizmin yıkılması sonrasında, kötü halde olan doğu bloğu ülkelerini yanlarına çekme siyaseti güderek, maastricht ve diğer bir çok kriteri karşılayamamasına rağmen bir çok ülkeyi bünyelerine aldılar. ve o uzun yıllar boyunca da, türlü çabalar gösteren (bazı önemli noktalarda eksiklerimiz oldu kabul ancak bir romanya'dan, slovakyadan, hırvatistan'dan daha mı kötüyüz biz?) Türkiye'ye hep ayak dirediler. bugün kurucu üyelerinin bile büyük kısmı kendi koydukları kriterleri karşılayamıyorsa ibret olmalıdır.
3 ekmek yiyebilecek midelerine 10 ekmek doldurdular ve şimdi kıvranıyorlar acıdan. "allah belanızı verdi hahaha" diyecek bir yapıda değilim. hep dilerim ki her ülkenin halkı huzurlu, refah yaşasın. ancak bize ettiklerini de unutmamak lazım.
kuruluşunda asıl amaç avrupada yeni bir dünya savaşını önlemektir. çünki iki dünya savaşı çıkarmış avrupa devletleri eğer birleşmezlerse yeni savaşlar çıkabileceğini görmüşlerdir. ikinci nedense ikinci dünya savaşı sonrasında avrupanın artık dünyanın merkezi olmaması ve birleşmezlerse sıradan ülkeler konumuna düşeceklerini görmeleridir. üçüncü olarakda her ülkenin kendi çıkarlarını birlik üzerinden gerçekleştireceğini düşünmesidir. ancak sonuç itibariyle sanırım bütün ülkeler almanya ya muhtaç hale gelmiştir. bu almanyanın istediği bişey mi onu bilmiyorum.
