ateist inanmaz. koca bi eyvallah. keyfi bilir. ben şu an için benden sorumluyum. daha o kadar evreni insanlığı kucaklayacak kadar coşamadım. ben mi ben deistim. içinde agnostik besleyen bi deistim.
kavram adı önemli değil. kendimi etiketlemekten nefret ederim. hele izm-lerden falan hiç hoşlanmam. ama dine inanmam. yaradana inanırım. adı da hiç önemli değildir. allah-tanrı-x-y-z nolursa olsun. ben o ilk'e ben o öz'e inanırım. o güce. ona dua ederim. çünkü o bana sorgulamayı öğretir, eleştirmeyi ve düşünmeyi öğretir. kalıpları ve paketleri aynen almama engel olur. o beni sever. ben de onu. açık kapı-kapalı kapı-cennet-cehennem-yargılanma olarak bakmam ben olaya. inanç inançtır çünkü. inançta hiyerarşi olmaz. her kim neye inanırsa eleştiririm elbette. mantıklı gelmez. ama her kim neye inanırsa saygım sonsuzdur. kızarım ederim o ayrı. ama bi hiyerarşi sıralamasına koymam insanları inançları yüzünden.
o halde ne diyoruz: eyvallah.
ateist, bir yaratıcının olduğunu rededer, bir yaratıcıya inanmaz. deist ise bir yaratıcının olduğunu kabul eder ancak dinlere inanmaz. dinlerin insanlar tarafından yazıldığını savunur.
deist'in ateist'ten tek farkı herşeyi başlatan ilk kıvılcımı sorgulamasıdır. bir yaratıcının olduğuna inanır ama dünyanın çoğunluğunu oluşturan salakların inandığı masalları sallamaz.
aralarındaki bu fark bence aralarındaki benzerlikten daha küçüktür. bu iki tip insan da akla mantığa uygun cevaplar arayan zeki insanlardır.
