hayatının en güzel döneminde asosyallik yeleğini giymiş gencin dramıdır.
asosyalliği yenme umuduyla üniversiteye gelen genç, burada da tıpkı lisede olduğu gibi asosyaldir. ilk sınıfın son 1 ayına gelinmesine rağmen bir yere oturduğunda kimse yanına gelip sohbet etmez, sınıf arkadaşları yolda karşılaştığında ona selam vermez.
sınıfın içinde herkes birbiriyle konuşur, şakalaşır ve eğlenirler, bu sırada asosyal gencimiz ise başını sıraya koyarak yatar, uyumaya çalışır, başını kaldırıp şöyle bir etrafa bakar, sonra tekrar yatar.
yoktur. saçmalamayın amk herkes sosyal olabilir herkes herkesi eğlenmeye gezmeye incelik olsun diye bile çağrıyor asosyal olmanın bir felsefesi var. sistem buysa ben parçası değilim diyorsunuz, ben bu sistemin artığıyım ve bununla gurur duyuyorum diyorsunuz. kapitalizm, emperyalizme, teröre, anarşiye ve daha nice dağlara küsüyorsunuz onların haberi olmuyor. kendi çapınızda bir savaş veriyorsunuz ve işin en güzel yanı bunu günün büyük bir kısmını uyuyarak yemek yiyerek ve spor yaparak geçiriyorsunuz. asosyal insan sisteme direnen insandır onunla savaşan insandır çağımızın en büyük savaşçılarıdır.
tüm asosyaller birleşin ya da boş verin havalar sıcak başka bir zaman bakarız.
bölümünde kafa dengi kimseyi bulamamıştır.eğer hala liseli muhabbeti yapan heriflerle oturup da 'sana büdü nün selamı var'vari esprilere burnundan ıhhııı diye zoraki gülümsemek yerine asosyallik saflarına geçtiyse en azından kendine saygısı olan bi asosyaldir.yalnız değiliz dostlar.belki tek başımızayız ama asla yalnız değiliz.
