bundan 4 yıl önce ben bir kızı sevdim, ama saçının ucundan tırnağına kadar her yerini sevdim.gülüşünü sevdim öpüşünü sevdim, beni sevmesini sevdim, saçmalamasını sevdim, yanımda rahat olmasını sevdim, ağzına yakışmayan o küfürleri derbi maçında onu kızdırırken bana etmesini sevdim, evlilik hayallerimizi sevdim, dalga geçtiğimiz insanlar gibi doğmamış çocuğumuza isim seçmemizi sevdim...
sonra;
sevgisinden artık şüphe ederken sevmeye devam ettim, arkadaşları önceliği olmaya başlayınca, ''artık seni seviyorum''u demek için dediğini fark edince, bana kızıp telefonu yüzüme kapatınca, ayrılık lafını dillendirmeye başlayınca, ayrılık konuşmasını yapınca, ona sadece peki derken, o benden gidince, üzerinden 1 yıl geçince, sevgilisiyle el ele taksim'de görünce, onu sevmeye hep devam ettim...ama bu aralar;
ama bu aralar farklı, bu aralar artık canımı acıtmıyor.
onu unuttum zannediyordum ama hayır ben hissetmeyi unutmuşum...
bu yüzden panikle açıp eski fotoğraflarımıza baktım, tekrar canım yansın istedim ki anlayayım hala hissedebiliyor muyum diye...şarkıda dediği gibi,,,
Efendime efeneyim, tüm kötücül ve tüm şahikane duyguları yaşamış, her defasında tökezlemiş, bu farklı sanırım deyip aldanmış, bir radde sonra gerçeğin meme ucunun sıkılması gibi kımıl kımıl hisleriyle yüzleşmiş insan hâli.
Flörtün ilk birkaç günü hoş hissediyor, sonra yok anam karşıya da yazık bana da yazık deyip yoluna bakıyorsun.
Bir halk müziği vardı, o sevdalar eskidendi eskiden" diyordu, durum tam da bu.
