ilerinin daha aydınlık ve daha güzel olacağını sanmaktır.
arkasına bakmadan yürüyen insanın aklı geride bıraktığı acılarda kalır ne yazıkki... bir telefon sesiyle irkilir her an. yine mi der en ufak bir olayda...geride bıraktıklarım geride kalmayacaksa gitmemin yürümemin hatta ara sıra koşmamın ne anlamı var ki diye yürür.
sabah akşam ağıt yakar da yüreğinde bedenine bunu hiç belli etmez. gülen yüzü aydınlık olur mutsuz insanlara.ne kadar hayat doludur değil mi burdan bakıldığında o yüz? oysaki hiçkimse bilmez içindeki yanmış, yitmiş ,kül olmuş çöplükleri,harabeleri...kimse bilmez kana kana içtiği suyun bile tadını alamadığını. yürür o.. yürürken karşısına çıkan insanlara güzel bir merhabadır kısa anlarda..sonrası yoktur onlara.duraklar ve merhaba der,bildik biriyse karşılaştığı merhabası nasılsın iyi misin le süslenir..ve biter..karşısına çıkan insanlara kattığı tek şey gerçekte yaşamayan gözleriyle oldukça gerçekçi bir biçimde söylediği merhabadır. yürürken karşılaştığı bedenleri bedenine katmaktan hiç çekinmez. o ruhlar ruhuna da katılmak isterler onun coşkusuyla sarhoşluğuyla ama o kimseyi o bezgin ruhuyla seviştirmez...kendi için saklar ruhunu. bedenini umursamazken ruhu çok özeldir kendine. her bakan gördüm sanır o ruhu... görünen, canlı, heyecanlı ve zıplamayı seven bir ruh...dıştan bakanlar bunu görür. yürüyense durduğu limanlarda fazla beklemediğinden ancak bunu gösterir karşısındakine. kötü bir ruhtur utanır göstermekten...kötü olduğu kadar iyi bir ruhtur aynı zamanda. delidir deli olduğu kadar akıllı...
