gerçekten haysiyetsizlik. ünv. yıllarında yakın bir kız arkadaşımın hoşlandığı bir çocuk vardı. hiç sevgili olmadılar çünkü karşılıklı değildi. kız çocuğa çıkma teklif etti ama çocuk kabul etmedi . çok yakışıklı, okulda popüler , sevilen biriydi. aşık olduğumu söyleyemem ama arkadaş olarak sevdiğim , çok iyi biriydi. çok ilgilenirdi benimle ama uzaktan uzağa derslerde süzerdi , ara ara yaklaşmaya çalışırdı, allahtan arkadaşım bu durumu fark etmiyordu.
ben de bu ilgiden hoşlansam da pek pas vermezdim . dediğim gibi aşık değildim, sadece hafif bir hoşlanma söz konusuydu. ama yakın arkadaşımın hoşlandığı çocuk olmasaydı belki bir şans verirdim, ona da, kendime de. ama böyle bir şeyi asla kendime yakıştıramadım. ondan uzak durdum .
ünv. den sonra hepimizin yolları ayrıldı. ne o kız arkadaşımla görüştüm , ne de o (koca adam oldu artık) o çocukla karşılaştım. herkes ayrı yerlerde , kendi yolunda , hey gidi hey...
ara ara aklıma gelir
acaba kız arkadaşım ondan hoşlanmıyor olsaydı yani aradaki engel olmasaydı, biz şu anda onunla evli,-mutlu- çocuklu olur muyduk? diye.... biraz tuhaf geliyor böyle düşününce. boş ver iyi ki olmamış diyorum .
iki açıdan bakılmalıdır. ' gönül ferman dinlemiyor ' şeklinde bir söz vardır. bu sözden hareketle, bazen ne kadar kendini tutsan da kalbine söz geçiremezsin.
ikincisiyse, yıllardır tanıdığın iki insandan biriyle selamı sabahı kesmek zorunda kalırsın. başka türlü yürümez.
