ben varım. aslında sözlüğe uzun zaman sonra dönmemin sebebi de budur. efkârlandım. onun okuyamayacağı yerlerde içimi dökmek için geldim. ayrılalı uzun zaman oldu. hatta nişan fotoğrafını gördüm ama olmuyor işte, kafamdan çıkmıyor. nişanın bozulmasına da hem sevindim hem üzüldüm, o ayrı mevzu. ama hayatımda kelimeyi sevmesem de gerçek anlamda "aşkım" dediğim ve boş bir kelimeden daha fazlasıydı. şimdi sokakta kim birisine "aşkım" dese gülüşü gözümün önüne geliyor, canını yediğim. seviyorum sözlük!
