düşüncesiz çifttir nerden baksan. bakış açısına da bağlı biraz. biraz da ruh hali tabii. alttakini oku anlarsın.
yine günlerden bir gün kaldırımda yürüyorum. bizim buralarda sevgi yolu vardır ulupark'a çıkan. o yoldayım. hava buz gibi, bir de kafaya mermi gibi inen yağmur.. aklımda uzaktaki sevgilim. bir yandan onunla konuşup bir yandan da acele acele otobüsü yakalamaya çalışıyorum. birden gözüme aralarında en az 1 metre uzaklık olduğu her sağlıklı göz ve akıl sahibi insan tarafından tahmin edilebilecek, tensel ve ruhsal temasın verdiği hayvani bir mutluluk içinde 'el ele' yürüyen bir çift takıldı. böyle bodozloma geliyorlar üzerime. zaten sevgilim uzakta, doğru düzgün görüşemiyoruz gurbette. bir de bunların insanı kıskançlıktan verem eden mutluğu eklenince daha da üşüyorum. hiç de demiyorlar "neden koskoca yolu sadece bize tahsis edilmiş gibi kullanmayalım, biraz yakınlaşalım da diğer pis insanlara (sevgilisi olmayan, sevgilisi uzakta olan, elini bir kaza sonucu kaybeden vs..) da yürüme imkanı tanıyalım" diye. inadına dümdüz yürüdüm üstlerine doğru. mesafe iyice kısaldı. sonra armut gibi öylece duruverdim o çiftin birleşen ellerinin göğsüme değdiği an. adam haklı abi. niye bıraksın ki sevdiği kızın elini elin armudu yüzünden. hem uzunca da bir armut, alttan geçemez. üstlerinden atlayabilir ama o da riskli. her neyse, 1 saniye aralıkla özür dilediler önce erkek sonra kız. ben de gözlerimdeki yaşları ağzımdan 20 cm dışarı çıkartabildiğim dilimle (burada yalnızlıktan canına(!) tak etmiş olgun hanımlara bir mesaj veriyorum) sildim, kafamı eyvallahvari bir hareketle eğip yoluma devam ettim.
kardeşim! ya el ele tutuşmayın, ya da birbirinize yaklaşın öyle el ele tutuşun! bana kalsa hepiniz ölüverin ama işte..
