Anıtkabir'e ilk gittiğim Zaman altı yaşındaydım. O an ki heyecanım hala aklımda. Akşam Erken uyurdum hemen sabah oluverirdi. sabahta kalktığım gibi hazırlanıp giderdim belki heyecanım yolda geçerdi. Ama düşündüğüm gibi olmadı. Askerlerin nöbet değişimi diye bir ses duydum korkuyla karışık heyecanım daha da artmıştı. Neydi bu nöbet değişimi? Ne olacaktı? Evet işte askerler göründü. Gördüğüm gibi elimi alnıma götürüp Bi selam vermiştim. ilerliyorduk Aslan'lı yolu da geçmiştik. Askerler hiç kıpırdamaz demişti annem gerçekten hiç hareket etmiyorlardı. Epey merdiven vardı. Bi koşu çabucak çıktım merdivenleri kuzenimi de geride bırakmıştım. Kalbim sanki Boğaz'ımda atıyordu. Ve ATA'mın huzurundaydım. ilk öğrendim duam inna ataynayı okuyup ellerimi yüzüme sürdüm. Baş parmağımı kıvırıp geriye kalan dört parmağımla bir selam da ATA'ya verdim. 5 yıl sonra tekrar gittiğimde aynı heyecanı yine yaşadım. 45 te olsam 65 te olsam o heyecan benden hiç gitmez.
Herkesin gidip görmesi gerek yer. Ayrı bir duygusal orası. Tabi gitme imkanım olmadı ama internette görünce bile etkiliyor beni şahsen. En kısa zamanda gitmeyi planlıyorum.
aslanlı yol denilen anıtkabire gidilen yolda bilen bilir, dizilen taşların arasındaki mesafe fazladır ve bu mesafenin fazlalığı yüzünden insanlar taşlara takılıp düşmeleri son derece normaldir. bunun sebebi yere bakmamanızdır. anıtkabire gidiyorsanız yere bakmak zorundasınız, zorunda bırakılacak bir yol yapmışlar çünkü.
anıtkabirin içinde ise atatürkün büyük bir resmi ve o resmin önüne geçip atatürkün elini tutup fotoğraf çektiren bir sürü insan vardı, bu insanların yanı sıra taziye defteri denilen bir saçmalıkta var, ulan oraya bir şey yazsan ne olacak yazmasan ne olacak. yazılanlar da atam seni seviyorum, ölmedin ölemezsin tarzında şeyler.
sonuç olarak; zorunluluk yüzünden gittiğim, aslanı yol denilen yolda zorunlu olarak başımı öne eğip saygı gösterdiğim bir yere, zorunlu olmadıkça bir daha uğramam.
Atamın kabridir, en son annem vefat ettikten 1 hafta sonra gitmiştim, annemle beraber de gitmiştik atamın kabrine, en son ziyaretim benim çok duygulu geçti..
en son 2004'te gitmiştim. geçen sene 6 ay ankara'da kaldım. askerliğimi de yakınlarında yaptım ama gitmedim niyeyse. şimdi şimdi keşke bir uğrasaydım diye düşünüyorum.
yarın öğleden sonra bu yılın bahar ziyaretini yapmayı planladığım ebedi istirahatgah.
olağanüstü bir havası var, iyi bir insan olmanız, çalışmanız, okumanız, insanlara kibar davranmanız hakkında bir sürü öğüt ve şevk veriyor sanki.
bir zirve organize edilse de birgün topluca gitsek ne iyi olurdu.
