bugün tersini yaşadığım eylem. önce yemek yedim sonra küstüm. ne var yani arkadaş ağız tadıyla yemek yemişiz, tam son lokmamı yutmuşum, ardından da bir bardak suyu gömmüşüm, ne gereği var bilip bilmeden zırvalamanın!?
küçükken benim yaşantımda bir kaç kez vuku bulmuştur bu durum.
şöyle ki:
önce annemden bir güzel dayak yerim, sonra zırıltıyı koparır yatağımın altında ağlarım. ardından yemek hazır olur.
peder: nerde oğlan?
annem: he? içerde, zırlıyor.
peder: gelsene lan ne zırlıyon yemek ye.
ben: hee? hııı hoook yoook ben dokum.
peder: hı? geleyim mi yanına sen mi geliyon?
ben: ıııhhh(burası zırlama melodisi) tamam geliyorum. ıhkhhh...
tabi sonuçta peder devreye girince küslük müslük unutulur açlar gibi yemek yenir...
anneye küsmek neyse de annenin küsmesi de hiç çekilmiyor, hayır yemek de yaptim, kahve de yaptim, daha ne yapiyim? asti suratini konuşmuyor da! aha da yeni bir başlık konusu (bkz: küsen annenin yaptiğin yemeği yememesi!) *
