odalarını gezip boş boş, ruhsuz vaziyette günlerinizi geçirdiğiniz evdir. boyatırsınız olmaz, şık durmaz. ortalığı derler toplarsınız ama annesiz hep dağınık, hep yalnızsınız, nereden toplasanız dağılıyor işte. bir de bayramlar var, gelip geçiyor hep. bayramlarda daha da kötü oluyor. yarın bayram. annemin mezarına gideceğim. sonra eve döneceğim, bir sigara yakarım sonra ağlamaya başlarım heralde her bayram olduğu gibi. öğrencilerim gelir sonra, anlamazlar ağladığımı, onları karşılarım, çocuklara dağıtmak için 200 lira falan ayırdım, çikolata falan aldım. bir şeyler yapmaya çalışırım işte.
işin kötüsü abimi de göremeyeceğim, o da yok. nasıl olacak ki? amcamlara giderim anne bildiğim yengemin elini öperim, amcamında. sonra onlar bana bu gece burada kal diye ısrar ederler ama yok olmaz, eve gidip biraz daha ağlamam lazım.
şu okul başlasa da girmesem şu sözlüğe, girdikçe kötü oluyor, yazdıkça eriyorum.
annesiz ev çok soğuk oluyor biliyor musunuz? hiç ısınmıyor. yemekler tatsız oluyor. olmuyor bir ev annesiz...
nerdesin anne?
