yoktur ZANNIMCA. dayak derken öyle tekme tokat dalmasından behsetmiyoruz tabiki.
---hiç unutmam bir gün; ablamla öyle bir kavga ettik ki annemde durup durup -durun, ayrılın, rahat durun diye söyleniyor. tabi banamısın demiyoruz.
o bana vuruyor ben ona.
o bağırdıkça ben daha çok bağırıyorum falan...
annem bize sinirlendi ve sesi iyice yükseldi.
ben annem benden yana olsun diye bağırdıkça ablam daha çok bağırıyor falan.
sonra annemin odaya bir girişi vardı.
korktuk.
evet korktuk ama ama biz hala devam ediyoruz...
sonra annem bize bir girişti. allah ne verdiyse.
neye uğradığımızı şaşırdık.
oturduk ağlıyoruz.
ablam susuyor; benim ağladığımı görünce tekrar başlıyor.
ben susuyorum; ablamın ağladığını görünce daha çok coşuyorum falan...
bu sefer ağlama konusunda inatlaşıyorduk sanki...
sonra annem geldi usulca, gözlerinden belli vicdan azabıyla geldi.
oturdu yanımıza. o ağladı biz ağladı. o anlattı biz ağladık. söz istedi bizden bir daha kavga etmek yok diye.
söz verdik. birbirimize sarıldık. normale döndük yani.
büyüme şansı olmayan çocuk olabilir, fiziki engelleri olan bir çocuk olayabilir, işin en türkçe açıklaması çocukluğunu, bir çocuğun yaşaması gerektiği gibi yaşayamamış çocuktur.
tanıdığınız çok huzurlu ve saadeti bozulmayan bir aile vardır. evde hiç bir daim kavga sesi yükselmemiştir ve fakat oğulları anne ve babadan tokat yemiştir. *
