insanın içinde çok büyük boşluklar bırakır. hiçbir zaman hiçbir şeyle dolmayan büyük boşluklar. önce hayal, yalan, sanki olmamış gibi gelir. sonra o acı içinize yerleşir, kök salar. her uyanışınız aslında acının uyanışıdır. işte sırf bu yüzünden bile sürekli uyumak uyumak uyumak istersiniz. zamansız gelen ağlama krizleri her yerde yakalar sizi çalışırken, otobüsle eve dönerken, müzik dinlerken...
sonra giderek alıştığınızı sanarsanız. evet insanım ve herşeye alışıyorum demek ki diye düşünürsünüz. ama öyle olmaz içinizde açılmış o büyük boşluk artık bir parçanızdır ve gün gibi aşikardır ki sizin anneniz artık yoktur. olmayacaktır. sabahları tüm işini bırakıp sizi kaldıran, aman aç gitmesin okula/işe diye çırpınan belki defalarca kavga ettiğiniz zaman zaman konuşmayıp küs kaldığınız anneniz yoktur ve bu sizi dünyada annesi olan insanlardan farklı kılar.
misal anneler günü artık sizin için ayrı bir anlama bürünmüştür. daha önce ulen amma çıkarcı şey bu özel gün hikayeleri derken annesine çiçek alabilen şanslı çoğunluğu görünce boğazınıza bir şeyler düğümlenir gözleriniz dolar, elleriniz titrer. arkadaşlarınız sizin yanınızda anneleri hakkında konuşmak istemez çünkü sizin anneniz yoktur artık.
sonra kime telefon açılıp babamdan biraz para iste denecektir. ya da anne ben bu akşam geç geleceğim denemeyecektir. annesiz olmak kimsesiz olmaktır.
giderken bıraktığı her şey biraz daha kanatıyor içimi. en acısı bıraktığı eşyaları/elbisesi/gülüşü/. bakıp kalırsınız öylece elbislerine. sanki kokusu çıkacakmış gibi içinize çekersiniz. bir hikaye ortasında bitmiştir ve sonu sizin tahmin ettiğiniz gibi değildir.
o eşya/kimi zaman içinizi yakan/o eşya/ları her gün yeniden kontrol edersiniz. sanki unuttuğunuz bir anıyı canlandıracak/mış gibi.
gülüşü seker gülüşünüzden. ne de olsa parçasısınızdır. paramparçasınızdır. gülüşü seker düşünüzden. kabusları kabul edersiniz. ve artık bitmeyecek bir hüznün parçasısınızdır.
düşüncesi bile insanın nefesini kesen olay. hayatta yaşanabilcek acıların en büyüklerinden biri olsa gerek.
çok sık aklıma geliyor bu. annemi kaybetmek, onu bir daha görememek. nefesim kesiliyor korkuyorum. 'nolur onun acısını bana yaşatma, artık dayanamam' diye yalvarıyorum allah'a. ama biliyorum ki hereksin bir sonu var. er ya da geç, önce ya da sonra. bu kaçınılmaz.
her şey insanlar için. metin olun. allah bu acıyı yaşayan ve yaşayacak olan herkese sabır versin.
bu durumu gece gece hele ki uyku da tutmazken aklımın ucundan dahi geçirmek istememekteyim.
zira şahsen bu durmu görmektense önce ölmeyi tercih edenlerdenimdir.
ve aynı şekilde: (bkz: babanın ölmesi)
3 sene içinde o kadar çok insan eksilmiştir ki hayatınızdan artık o da eksilmesin diye yalvarırsınız allaha. gece yataktan bir hışımla kalkıp nefes nefese yanına gidip nefes alıyor mu diye kontrol edersiniz. en az 3 kere baktıktan sonra yatağınıza dönerken son bir kere daha dinlersiniz nefes alışını. ama bunu o kadar sessiz bir şekilde yaparsınız ki o uyanmasın diye nefes bile almazsınız. olmaması için kendinizden vazgeçersiniz sonra da sizin ardınızdan çekeceği acıyı düşününce o benim ölümümü görmesin yeter ki acı çekmesin benim ardımdan diye aynı anda ölmek istersiniz. böyle karışık düşünceler yumağında kalırsınız aklınıza gelince.
tanım: olmamasını yürekten istediğiniz ama elbet bir gün olacağını bildiğiniz olay.
annesini kaybetmiş bir arkadaşımın elindeki bardağı göstererek; " şu bardak kadar değeri yok insanların. bu bardağı annem almıştı ama şimdi o yok " diye ağlaması yıllarda geçse
hafızamdan silinmez. hayal etmesi bile ürkütücü.
pek değer verilen kişinin hayata veda etmesi, sonsuza kadar kişiden uzak olmasıdır. yaşanmadan anlaşılmadığı söylenen durumdur aynı zamanda. pişmanlıklarla dolu olmaması için anneyi kaybettikten sonraki dönemin kişinin hareketlerine daha dikkat etmesi gerekir iş işten geçmeden.
durum ve şartlar ne olursa olsun gevezeliğin kitabını yazabilecek potansiyele sahip bu bünyeyi lâl etmeye yetmiştir bu baslik.
hemen eve gitmek ve hic birsey soylemeden canım anacigima sarilip aglamak istiyorum.
değil kelimelerin, cümlelerin hatta ve hatta belirli bir andan sonra düşüncelerin bile ifade etmekte zorlandığı hayatsal faaliyet, yaşanılması istenmesede sonuçta her ne olursa olsn gerçekleşen kısır döngüsel olay.
2 ay oldu.. Hala evin kapısını açarken doluyor gözlerim. Yalvarıyorum allaha ne olur bu gece ruyamda gözüksün bana diye. Böyle sendromlar yaşatır insana annenin ölmesi. Burdan sesleniyorum muhteremlere annenizin kıymetini bilin. Öyle bir acıdırki bu ölümü tadar tadar ölemezsin heran her aklına geldiğinde bir kez daha ölür insan.
ancak yaşayanların anlayabileceği bir acıyı tatmaktır.. insanı büyütür, bir anda kocaman yapar.. uyuduğunuzda çocuk, uyandığınızda artık yetişkinsinizdir..
Babanın da beraber ölmesidir. 41 sene * aynı yastığa baş koyduğu insanın ardından çocuklar gibi ağlamasıdır. Her acıya ve sıkıntıya göğüs geren insanın bu acıya katlanamamasıdır. Annenin ölümü kadar , geride bıraktığı hayat arkadaşının çaresizliğine de üzülürsünüz. Kısacası gidenin gidişiyle bıraktığı hüzün , kalanın haliyle verdiğine hüzüne eşittir bazen daha fazladır. Bu ve benzeri acıları yaşayanlara sabır, gidenlere ise Allah'tan rahmet diliyorum.
bundan 15-20 sene once, ilkokuldayken senle kavga ettigimiz de beni birakip evde, disari giderdin ve her gidisinde donecegin kesin olsa da, ben sen gelene dek aglardim, annesiz kaldim diye. geldiginde de boynuna sarilir aglardim. sen de beni hep kucaklar, affederdin.
n'olur anne, hep don olur mu? sakin birakip gitme beni. n'olur her ayrilisimizda kavusalim. gene kucakla beni. olur mu?
vefatından sonra morgda bakılan yüzünün akıldan çıkmaması ile başlar hikaye. herkes başka bir şey söyler, psikiyatrik haplar önerirler, türlü hikayeler anlatırlar. eski zamanlardaki olayları hatırlayıp dalarsın, gidersin...
Dışarı çıkmama izin vermediğinde balkondan atlayıp, papatyaları deste deste toplayıp, balkondan geri çıkıp getirdiğim annemdir o. dişinden tırnağından artırıp oğluna saklayan annemdir o. dünyanın boş olduğunu acı şekilde öğretendir o.
Sabah sabah okuduğum entry'lerle gözlerimi sulandırmaya neden olan hadise.Evet çok uçuk bir temenni olucak belki ama dünyadaki hiç bir çocuk annesiz kalmasın, insanın annesi yanında oldu mu, üstesinden gelemeyeceği hiç bir şey olamaz çünkü.
Herkesi yerine koyabilirsin,ama kimseyi annen ya da baban kadar sevemezsin ve hiç kimseyle onların yerini dolduramazsın.Kahretsin lan sabah sabah utanmasam ağlıcam.
Rüyamda görmü$tüm cok zaman önce, hani rüyalar vardir, gercek sanarsin, hissedersin olup biteni, öyle bir rüya. Cildirmi$tim tam olarak, kalbim ve aklim yerinden cikmisti. Allah bu aciyi kimseye ya$atmasin, ya$ayanlara sabir versin, tüm anneleri cocuklarina bagi$lasin. Sabah sabah tokat gibi gelen bir baslik. Uyandim artik.
Bir erkeği hayatta terketmeyecek, yüreğinin her köşesine o erkeği sığdırabilecek kadar geniş yürekli varlıklardır anneler...Bu hayata onunla geldim, umarım onunla da giderim...
hakkında bizzat yaşamadıktan sonra ne söylense boş, ama daha kötüsü bir annenin evladını kaybetmesidir.
anneyi kaybetmenin tarifi izahı yoktur ama bir annenin evladını kaybetmesi, canının bir parçasını yitirmesi daha vahimdir.
