rüyada görünce bile hıçkırıklara boğduran hadisedir. rüyada görmek uzun ömür verir derler. allah sana uzuuuuuuuuuuuuun bir nasip etsin canım anam... herşeyim.
acıdır.
yakın arkadaşın başına gelir koskoca adam küçücük çocuk gibi dizinize yatar ağlar bağırır sonra uykuya dalar gözyaşları ıslatır dizinizi uyanmasın diye nefes bile almazsınız. uyanır ıslak gözleriyle yüzünüze bakar "geçti sadece rüyaydı" demenizi bekler ancak sadece sarılabilirsiniz ona. aradan günler geçer koca adam hep eksik kalır, dizinizde uyur sürekli bir anne şefkati bile gösteremezsiniz eksik olduğu şeyi hatırlatmamak için... pişmanlıklarını dinlersiniz koca küçük adamın, söyler anlatır. sonra eve geldiğinizde sağlık sorunları had safhada olan annenize sarılırsınız içinize çekersiniz kokusunu. zordur vesselam hem de çok zor.
Herşeyinizi kaybetmişsinizdir. Ondan Sonra Herşey Herkes Ona Benzeyecektir. 12 yaşında Annesini Kaybetmiş biri olarak söyleyebilirim ki ondan sonra yalnızlık başkentiniz Oluyor bilginize. . .
bir insanın hayatta yaşayabileceği en buyuk yıkımlardan biridir. bir anda kendinizi kimseniz kalmamış gibi hissedersiniz. alışmak gibi bir durumsa söz konusu bile olamaz, her durumda onun yoklugunu hatırlatan bir şeyler vardır çunku. insan içinden bir parçası alınmış gibi hisseder.
allah kimsenin başına böyle bir üzüntü vermesin, vermişse de sabır versin dedirten başlıkdır. çok zor çok , annesiz olmak zor. yaşamak istemiyorum hiç, düşünmekte istemiyorum.
7 yıl önce olan hadisedir. evden çıkmadan önce yemeniz için birşeyler hazırlamıştır. sonra daha yeni evlenmiş olan ablanızı ziyarete gitmiştir. o evden çıkınca yemeğinizi yiyip sonra kendinizi sokağa atmışsınızdır. anneniz geldiğinizde babanız evdedir. annenizin son saniyelerini babanızın anlattığı kadarıyla bilirsiniz. o sırada evde olmadığınıza bin pişmansınızdır. ve babanızı ilk kez ağlarken görürsünüz.
belki hayatın size attığı en büyük kazıktır. içinizden bir şeyler koparıp götürür anneniz. hepsini alsaydı, ölmeseydi dersiniz. ne var ki insanlardaki yüzsüzlük, yaşam koşulları, hayat size bu acıyı unutturur ve siz yeniden gülersiniz, anneniz soğuk mezarda yatarken.
edit: ha birde avunmak için bir söz işte: ölenle ölünmez tabi, öyle.
sen yoğun bakımda yatarken her gece ağladım annem. sana bir mektup yazmak istedim. iyileşip eve döndüğünde okutmak için. ama çok duygulanırsın kalbin dayanmaz diye yazamadım annem.çok dua ettim Allah'ım alma annemi ben onsuz yaşayamam son bi kez uyuyayım onunla diye. kokunu özledim annem. yastığına sarılıp saatlerce ağladım kardeşim okula gittiğinde. ama içimde hep bir umut vardı yine atlatacaktın sen güçlüydün dönecektin evimize. sen evimizin neşesiydin yokluğunu düşünemezken bırakıp gittin annem. o kalple zaten fazla yaşayamazdın biliyordum. sadece bir on sene yaşasın diye dua ettim hep. çünkü çok küçüktün annem. artık o aptal kalbine ihtiyacn yok. artık sana hastalık yok kurtuldun sen annem. Allah kurtardı seni yaşasaydın felçliydin biz her türlü bakardık sana ben ömrümü vermeye hazırdım senin için annem ama sen o şekilde mutlu olabilir miydin. bu bizim en büyük tesellimiz annem. hiç bir şey hissetmeden hiç acı çekmeden yumdun gözlerini. çok sevenin varmış annem görseydin gurur duyardın. biz senin dünyaya bıraktığn emanetleriniz. senin yapmak isteyip de yapamadıklarını biz yapacağız sen yetiştirdin bizi annem. güzel haberlerimizi alacaksın bizim. biz ayaktayız. kardeşimize iyi bakıyoruz onun üç tane annesi var gözün arkada kalmasın annem. seninle kavuşacağım günü sabırsızlıkla bekliyorum yine bizi güldür olur mu annem. yine benim annem ol. orda bari bırakma beni sana öyle çok ihtiyacım var ki. sen öyle bir anneydin ki sen tam bir anneydin tam anneydin annem. evin her köşesinde emeğin var bu evi sen yuva yaptın annem. rahat uyu canım annem. çiçeklerine de iyi bakıyoruz. yokluğuna alışmak için belki ömrüm geçecek ama sana kavuşmak için de elimden geleni yapacağım. Allah öyle bir sabır verdi ki bize, dimdik ayaktayız bak sekiz günü geride bıraktık sensiz. sen orda mutlu ol benim güzel annem...
"resulullah süper bir insandı, ben o kadar değilim.
resulullah yolda ebu bekir´i görse ´es selamu aleyküm ya sıddık´ derdi,
ben yolda ebu bekir´i görsem tanımam.
resulullah asla yalan söylemezdi; ben annem ölürken hiç ağlamadım.
ben annem ölürken çok ağladım çünkü annem
gırtlağından hırıltılar çıkarırken nasıl terliyordu, görmeliydiniz.
resulullah azrail´i yolda görse tanırdı;
ben azrail´i annemin yanında görseydim ona bir çift lafım olurdu,
derdim ki şimdi yani af edersin ama o sıktığın annemin gırtlağı.
resulullah olsa ona bunları söylesem o bana gülümserdi
o bana gülümserdi ben ona derdim ki, anam babam yoluna feda olsun ey allah´ın resulü;
fakat şu koca melek, annemin gırtlağını sıkıyor, bir şeyler yapamaz mıyız?
resulullah orada olsaydı annemin elini tutardı derdi ki ‘kızım ha gayret!’;
ben orada olsaydım annemin elini tutardım ve derdim ki ‘anneciğim ölmesen…’
ben oradaydım annemin elini tuttum ve dedim ki ‘anneciğim seni ben…’;
annem döndü bana bir baktı o bakışı görmeliydiniz.
resulullah o bakışı görseydi merhametten ağlardı;
ben o bakışı gördüm haşyetten bayılacaktım ama annem elimden tuttu.
ne tuhaf, anneler ölürken bile çocuklarının
anneler ölürken bile çocuklarının ellerini bırakmıyor ne tuhaf…
resulullah çok şanslı bir insan
annesi öldüğünde o küçücüktü;
benim annem öldüğünde ben küçücük değildim,
zaten şanslı birisi de değilimdir, filmlerim iş yapmaz.
annem daha yeni öldü fazla uzaklaşmış olamaz!
olamaz dedim annem son nefesini alıp da vermeyince
verse de ben alsam onu, içim ferahlasa, siz de görseniz
resulullah tutsa annemin elinden birlikte geçseler çölü
nasıl olsa resulullah da ölü annem de ölü."
bir hafta önce yakın arkadaşlarımdan birinin yaşadığı durumdur. o kadar üzüldük ki, kurtuldu artık çok çekti dedik, öyle avunduk. bekliyorduk ama yine de her ölüm erken, şaşırtıcı, istenmezdir öyle değil mi? anneyi bir daha görememek, öpememek, dizine yatamamak, boynundan öpememek, anne kokusunu alamamak artık. çok acı bir durumdur sanırım. sanırım diyorum, çünkü ben annemi çok küçükken kaybettim. bunların hiçbirini hatırlamıyorum. hatırlamadığım için özlemini de çekmiyorum, ama o kadar çok merak ediyorum ki. nasıl kokardı, neye gülerdi, neye ağlardı, beni nasıl severdi, bana kızar mıydı tabikii kızardı ama nasıl kızardı diye. bazen hiçbir şey hissetmiyorum bu konuda, anne diye bir kavram olmuyor benim zihnimde, yüreğimde. ben annemi o kadar erken kaybettim ki daha dört yaşımdaydım, son anında ben vardım yanında anneme dair sadece o anları hatırlıyorum, su içirmeye çalıştım faydası olur sandım. ama annem çoktan ölmüş bile, nerden bileyim nasıl anlayayım ki ölüm nedir bilmezken. bana annen hasta oldu hastaneye yatırdık dediler, beni odama kilitlediler sorun çıkarmayayım herkes üzgün bir de ben baş ağrıtmayayım diye. ama ben bahçede o tabutu görünce her şeyi anlamıştım, ve babamı ağlarken gördüğümde. yüreğim acımıştı, vücudum yanmıştı. büyük bir acıydı, nerde olsa tanırım artık. üzerinden 18 yıl geçti daha da büyüğünü yaşamadım, allah yaşatmasın kimseye. ben bilmem işte sözlük; bir anne nasıl öper, nasıl sever çoçuğunu, evladı ağlayınca kalbi kırılınca onu nasıl bağrına basar, çoçuğunun saçıyla nasıl oynar,nasıl yemekler yapar. bilmiyorum hiç. herkes der annemin pilavı, annemin mantısı böreği turşusu osu busu. ben hiçbirini hatırlamıyorum. benim hiç öyle cümlelerim olmadı sözlük. benim annemin mezarı var. benim de annemli cümlem sadece bu işte sözlük.
cuma günü sözüm var ve o göremeyecek. bilmiyorum belki de görecek orası kafamda net değil hala. ama bildiğim bir şey var ki sevdiğim kız isteme ritüelinden sonra annemin elini öpemeyecek. içim kötü oldu ben dışarı bi hava almaya çıkayım en iyisi. belki mezarlığa da uğrarım.
