tarifsiz bir şey. belki de tarifli... ama tarif etmek öyle bir şey ki, etmeye kalkınca, aynı acıyı bir nebze azalmadan tekrar yaşatacağından, edemiyor ki insan. çok acı tanımlar çıkacak. yazan için de zor, okuyan için de.
mutsuzluğun tanımı bu. ne zormuş be arkadaşım. çok...
varken, ölü gibi, yok gibi olmasından daha kötü değildir. En azından "hayatın gerçeği" şeklinde bir tesellisi vardır. Ama varken, doğanın ihtiyacı olan ilgiyi alamadığın annen olmasından iyidir annenin ölmesi. Asıl annesizlik odur bence.*
annesi hayatta iken öksüz kalanlar için pek birşey ifade etmeyen durumdur. hatta belki öksüz bıraktığı için artık baba ve kardeşlerle görüşmenin yolu açılır da bir faydası olur. şimdi hem öksüz hem yetimken, o zaman sadece öksüz kalırım.
hayatınıza giren ilk kadına büyüyüp aklımız başımıza gelene kadar üzüntüden başka bişey vermeyiz ama onlar bununla da mutlu olurlar bazen. sonra lise çağlarında ne yemek beğeniriz ne onu. hatta ben ailemin yanına gittiğimde hala annemin bazı yemeklerine burun kıvırabiliyorum. çünkü yalnızken kimseye hiç bir şeye nazım geçmiyor. belki o da mutlu ediyordur belki de içten içe dalga geçiyordur*. ama yokluğu... o bir başka acıtır insanı.
insan ara ara düşünür bunu: "annem babam ölürse ne yaparım?". ben de düşünüyorum belki de bu sayede öldüklerinde* daha az acı çekerim diye düşünüyorum. ailemden 5 senedir uzaklarda olmanın vermiş olduğu ayrılığa alışma durumunun getirisi elbette var. ancak hayatta olduklarını bilmek bile insana bir huzur veriyor. yokluklarının getireceği acı düşünülemez, değer biçilemez. canın bir kısmının kopup gitmesidir neticede ama şimdilik yine de ölümün hayatın bir gerçeği olduğunu düşünüyorum ve biraz daha mantığa sığınıyorum. şunu da biliyorum ki sevgide mantık olmaz. yokluğunda da mantık çok fazla etkili değildir, olmayacaktır.****
yaşamdaki en büyük güvencenin, arkanızda durduğunu kaybedene kadar hissetmediğiniz koca bir dağın devrilmesi.
kaybedildiğinde çocukluğunuza dönersiniz, kendinizi korunmasız, aciz, sokağa bırakılmış çocuk gibi hissedersiniz. hayattayken ne için üzdüyseniz, ne kadar üzdüyseniz hepsinin pişmanlığıyla vicdan azabından kıvranırsınız. her gün kendinizi yargılar, suçlarsınız. hiçbir zaman iyi evlat olamadım diye düşünür durursunuz.
anne, hep nankörlük edilen, ne yaparsa yapsın memnun edemeyen, buna rağmen şefkati ve anlayışı sonsuz bir canlı.
keşke hayatta olsaydı da her gün bağırsaydı, her gün tokatlasaydı; her şeyine razıyım, keşke bir an olsun geri gelebilse de sarılabilsem diye düşünmekten insan kendini alamıyor.
yanında olması şart değilmiş; nefes aldığını bilmek bile büyük bir güç veriyormuş insana.
özetle, ne yaparsak yapalım hakları ödenmez; ayaklarının altına kırmızı halılar da sersek iyi evlat olmaya yetmez.
zor çok zor olandır.
bu acıyı yaşayan (özellikle genç yaşta) daha başka her şeyi kaldırabilir.
"Allah düşmanımın başına vermesin." sözü bu durumda tam yerinde olur.
ana kokusu, yüreği, şefkatinden uzak kalacak olmak yıpratır insanı.
son olarak; her şeye rağmen ayakta duruyorsan büyüksün sen be kardeşim.
hayattaki belki de en büyük korkumdur. bir gün bir haber alacağım, annen öldü diyecekler. o an ne yaparım, nasıl yaşarım annem olmadan hayal bile edemiyorum.
insanın içinde yeri doldurulamayacak bi' boşluk açılmasına sebep olan olaydır annenin ölmesi. bi' daha hayatında onun olmayacağını bilmek, sabahları kalkınca onun sesini duyamayacak, yaşadığın güzel bi' olayı ilk önce ona anlatamayacak olmak boğaza bir yumruk oturmasına, insanın nefessiz kalmasına yol açar. her önemli günde annelerini arayan arkadaşları görünce içindeki burukluk ve kalp ağrısıyla 'keşke' demektir. 'keşke yanımda olsaydın be anne, keşke yanında olsaydım'. saçlarını okşayamayacak, yanaklarını, ellerini bi' daha öpemeyecek olmaktır. yüzünü son kez, soğuk morgda cansız bedenini koydukları dolaptan çıkardıklarında görmek, orada öylece yatmasına rağmen onun öldüğüne inanmamaktır. kendi ellerinle toprağa vermek, hıçkıra hıçkıra ağlamak isteyip ağlayamamaktır. hayatta hiç kimsenin sizi onun kadar sevemeyeceğini bilmek, onsuz geçen her gün acı çekmektir. onu çok özlemektir.
dörtbuçuk yıl oldu ama alışamadım be anne. her gün acı çekiyorum, her gün özlüyorum.
doğumgünün ve anneler günün kutlu olsun sultanım. nur içinde yat, ruhun şâd olsun.
anne öyle biridir ki kaç yaşına gelirsen gel en kötü zamanında, mutluluğunda, acında hep ilk aklına gelendir.Çarendir.Sığındığındır.Hayatın her zamanında yokluğu çok fenadır.Allahım kimseyi anasız koymasın ne diyeyim.
