yüzüme dikiş atılmadan önce annem acile dalar ve şu sözleri sarfeder: "iyi dikin, iyi dikin! estetik dikiş olsun, iz kalmasın!"
kazadan sonra, iğnelerden sonra bile gülümsedim. **
çocukken aşağı oynamaya inerken söylediği,
"bana bak apartmanın önünden ayrılma,gözümün görebileceği mesafeden uzaklaşma, 2 saat sonra da gel eve, öyle balkonda bağırtma beni"
sonuç:
"ne dedim ben sana, beni bağırtma demedim mi?"
"yok bi daha sana aşağı maşağı"
-evlenince görcem seni...elin oğlu seni iki günde kapının önüne koyar
-ah kızım ah yaptığın banaysa öğrendiğin sana
-bak neriman hanımın kızına .....(neriman'ın kızına kazık girsin )
20li yaşlardasındır. bir akraba ziyaretindesinizdir. eve dönmek yaklaşık 2 saat kadar sürecektir. ve kapıda vedalaşırken herkesin arasında bağırarak "çişini yaptın mı kızım" der.
bir de 12-13 yaşlarındasındır. o zamanlar oturduğun şehirde tramvay yoktur ve hayatında ilk kez içinde tramvaylar dolanan bir şehre gelmiyorsundur. hatta daha önce de bi çok kez görmüşsündür. ama anne psikolojisi işte. yine herkesin (ki burada bir meydan dolusu kalabalıktan bahsediyoruz) içinde bağırır : "aaaa bak kızım tramvay geçiyor!"
hayır öküz değilim sadece heyecanlı bir anneye sahibim.
