kendisine bi şey olmuştur ve sana söylemek istememiştir. Tabi sen bunu bir şekilde duyarsın ve neden söylemedin diye sorduğun zaman sen üzülme diye söylemedim demesidir . bi de pazar kahvaltılarında onun elinin değmediği herhangi bi şey yediğin andır.
gurbetteyken, hele ki iş için gittiğinde.. iş olmaz çökersin, annen yanında yoktur kimse yoktur. ben buralara boşuna mı geldim dersin.. anneni hayal edersin gözlerin dolar...
yanındayken bile, her an onun değeri hissedilir. ama bazen çok daha fazla hissedilir.
askerliğimi yaptığım sırada acemilik döneminde birinci olmuş ve yemin töreninde konuşma yapmaya hak kazanmıştım. ayrıca ismim kütüğe çakılacak ve güzel bir anı olarak kalacaktı.
günlerce bu törenin provasını yaptım tek başıma ve üst rütbeli komutanlarla. nasıl selam verecektim, nasıl çakacaktım isimliği, konuşma bittikten sonra yerime nasıl dönecektim hepsini defalarca tekrarladım. maalesef ne annem ne de babam yemin törenime gelemedi, beni orada tüm bunları yaparken göremediler. tören öncesi aileler tribüne yerleştikten sonra yarbay yanımıza gelip "rahat, istikamet aileleriniz marş marş" dedi ve bir anda herkes tribünlere koştu. annelerine sarılıp ağladılar, annelerinin kokusunu içlerine çektiler. ve başlarını okşayan o sıcacık kutsal eli hissettiler. ben ve birkaç arkadaşım daha öylece tören alanında kalakaldık. gözlerim doldu ve ilk defa kendimi bu kadar çaresiz hissettim. gelmeyeceğini bildiğim halde gözüm hala nizamiye kapısına bakıyor ve içim "acaba?" diye bir umut bekliyordu. beni ayakta alkışlayıp ağlayanların arasında annem de olsun, bu gururu yerinde yaşasın ve tören sonrası gözü yaşlı yanaklarıma birer öpücük kondursun isterdim. olmadı. işte o an bir kere daha annemin kıymetinin asla ölçülemeyeceğini anladım.
allah tüm annelere ve asker olan evlatlarına uzun ömürler versin. allah hiçbir anaya evlat acısı yaşatmasın.
çok hastasınızdır çorba yapacak kimseniz yoktur, anneniz şehir dışından gelip çorba yapar, dudağıyla da ateşinizi ölçer. ağlarsınız, yemin ederim ağlamıştım.
şu dünya üzerinde yaşadığınız her an , her saniye , her salise.. eğer hayattaysa ve size hala oğlum vs kızım diye hitap ediyorsa aldığınız her nefeste varlığı için şükretmelisiniz... unutmayın , hayatta her ölümün telafisi bir şekilde var.. bir şekilde.. ama anneciğinizin asla..
aradığında telefona cevap vermediği andır. bir an için o telefonu bir daha hiç "oğluuuummm" diye aç-a-mayacağını düşünür ve değerini iliklerine kadar hissedersin.
ondan uzakta hasta olduğunuzda ve bakacak kimse de yokken, ne kadar endişelendiğini günler sonra teyzeden öğrenmek. bunu bile sizden gizlemeye çalıştığını anlamak. *
Kendisi hastanede yatarken, bir an için yokluğunu duyumsamak. Ya anneme bir şey olursa diye düşününce sonra kendini banyoda hayvanlar gibi ağlarken buluyor insan.
