çıkarların depreştiği anlardır.
anne şefkatine ihtiyaç duyduğunda annesini özleyen varlık mı ararsınız?
bok böcekleri bile yapıyor onu.
anneye elin ulaştığı, sevginin ulaştığı anlarda sarılmak gerek.
insan olarak, kıymet verene, kıymetince değer vermek gerek.
özlemince değil.
sevdiğinizden darbe aldığınız an sizi ne kadar severse sevsin kimsenin anneniz gibi sevmediğini ve size kimsenin anneniz kadar değer vermediğini veremeyeceğini anlarsınız.
hangi şartta olursa olsun kaybetmek pahasına bile olsa size doğru ve dürüst olmayı,
kimseye eğilmemeyi,
menfaati uğruna şahsiyetini satmamayı öğretmesinin sonucunda,
sahtekar ve ikiyüzlülerin karşısında duruş şeklinizin bozulmamasını sayesinde kazandığınızı farkettiğinizde...
ve mekanının gözleri gibi yeşil olmasını dilediğiniz aleme gittiğinde...
annen yoktur yanında ve akşam o yastığa kafanı koyar kendinle başbaşa kalırsın ya; düşünürsün sonra , düşünürken hesaplaşırsın , sonra birer birer süzülür yaşlar şakaklarına varana dek.işte o an bu andır bende.
öğrenci evinde banyoda kotları yıkarken tabiki.aslında çamaşır suyu konmaması gerektiğini anladığın zaman.
yalnızken hastalandığın zaman.
terk edildiğin zaman.
ve onu kaybettiğin zaman.
