yıllardır duvarımda asılı duran, el emeğim göz nurum belki de ilk heykelimsi şaheserim 'palyaço suratı'mı çöpe atmış, dehşet içindeyim*. palyaço nefretime inat sakladığım eserimdi o benim. her şeyi sorarak atan bir insan bunu nasıl yapar? belki de ben öldükten sonra müzayedelerde satılacaktı, kim bilir, hayır yani kim bilebilir ki.
benim için değerliydin 'palyaço suratı'm çok üzgünüm bunu bil, hangi çöplükte yaşatılıyorsan...
Liseye başladığım sene yurt dışından mektup arkadaşları edinmiştim.
Biri Portekiz diğeri Çin' den. ilk mektupları yolladım. Bir daha mümkün olmadı. benim Birtanecik annem adresleri çöpe atmış.
En acısı onlardan da mektuplarıma cevap gelmedi ya da geldi. Sanırım onlarda ben görmeden çöpe gitti. Orası muamma.
kısaca en sevdiğiniz şeylerdir.
türk annelerinin bu özelliği tüm yurdu kapsamaktadır. bazen de çöpe atmazlar, sobada yakarlar, başkasına verirler veya temizlik bezi gibi materyallere dönüştürürler.
