ben gencim ayağına takılıp, boktan yere bunu yapıyorsa ibne zihniyettir. fakat bazen haklı durumlar da olabilir; bunlara pek birşey denilemez. mesela arkadaşın evde iken osuran babadan utanmak gibi.
normalde evlatlıktan reddedilmesi gereken çocuktur. ama geçmişini bilmek lazım yine de. ebeveyn olarak eziyet, şiddet, her türlü geçimsizlik, kötü alışkanlık gösterildiyse ve yaşatıldıysa bununle sürekli yaşamaya çalışan çocuğuda düşünmek lazımdır. ön yargılı olmamak lazım yani.
Babadan utanmak? hadi o'nu da geç kumarcıdır, içki içer gelir evi dağıtır huzursuzluk yapar da haklısın derim de, Anneden utanmak? Anne lan bu anne.
Kaç yaşındaysan artık o yaşa gelene kadar sana emek veren, dünyanın en çirkin en berbat en boktan insanı olsan da yanında seni kral ilan eden varlık...
seni bu zorlu hayatta ilk adımda teke zorlayan, tay tay adımlarınla tepetaklak olacak dünyanda hep sağ omzunun orda olan, günahlarını tek damla gözyaşıyla yıkayacak olan, sana bir tek gerçekten ağlayan, canın yandığında seninle kahrolan şey, annen...
Hani s.çarsında sonra iğrenirsin ya kendinden, aslında bokun iğrenmesi lazımdır ya senden aynı hesap.
Söyle bana, sen mi bokundan iğreneceksin yoksa o içinden çıkıp kurtulduğu için mi iğrenmeli senden?
genellikle telefon çalınca bürünülen durumdur. hemen uzaklaşılması ve telefondaki gizli kişiyle konuşulması gerekmektedir. geri dönüncede kiminle konuştun diye soran anneye genellikle arkadaşımla* cevabı verilir ve konu kapatılır.
nerden çıktıgını unutan gerizekalı, gereksiz zihniyet... insanlıgını kaybettiği kesindir... eli öpülesi anne ve babasından utanan bir insan ''insan'' mıdır acaba?
kişiliği oluşmamış, gelişmesini tamamlayamamış ve dolayısıyla özgüveni olmayan ezik insandır. muhtemelen henüz ergenlik dönemindedir, gerçi orta yaşlarda bile bu duygusu farkedilen insanlar vardır. bu iki grubu birbirinden ayırmak gerekir.
orta yaşlarda olan kesimi size veriyorum, onlara istediğinizi yapın, ister meşe odunuyla, ister ıslatarak dövün. onlara söyleyecek hiç bir sözüm yok. insan; anne ve babası ahlaksız dahi olsa anne ve baba olduğu gerçeği ile ahlaki yargısını ayrı ayrı ifade edebilmelidir.
ergenlik dönemindeki hali ise, nisbeten anlayışla karşılanabilir.
bu yaşlarda insanlar henüz kişilik gelişimlerini tamamlayamamış ve özgüvenlerini yeterince geliştirememiş ise, bir takım çevresel faktörlerden ve kof şeylerden medet umarlar.. ifade edilen bu utanma hali, o kişinin anne ve babasını sevmemesiyle değil, özgüven eksikliği ile ilgilidir. kişisel gelişimini tamamlayınca o günleri hatırdalığında sanırım pişmanlıkla anne ve babasını öpecektir.
karşıdan gözleyen insan için ise çok üzücü bir durumdur. annesini tanıştırmaktan kaçınan bir arkadaşın annesi ile karşılaşıldığında çocuğun yüzündeki utanca annenin yüzündeki mahcubiyet eklenir. içinden çocuğa kızarsın ama annenin de hissettiğini farkettiğin bu duruma kahrolursun..
biraz da toplumun bakışında, neyi niçin yücelttiğinde aramak lazım sebebini. ilk okullarda öğretmenin sınıftaki çocukların kendilerini tanıtmalarını isterken sorduğu sorulardan birisi babanın mesleğidir.
kimi çocuk gururla doktor derken, kimisi alçak sesle çaycı demektedir. o küçücük çocukların aklına bile gelmeyen bu baba mesleğini çocukların arasına sokmanın mantığı nedir anlayamam.
evde çocuklarımız okuldaki arkadaşlarından bahsettiklerinde yine sorulur bu soru, annesi babası ne iş yapıyor?.. size ne kardeşim babasıyla arkadaş değil ki bu çocuk..
haaa, çocuğunun arkadaşını merak ediyorsan gider okula tanırsın.. çocukların kafalarına böyle saçma kalıplar soktuktan sonra yetişme çağında bu etkilenimler ile hareket eden çocukları da ne dereceye kadar kınayabiliriz.
üzücüdür, hoşgörülen değil ama bir yere kadar anlaşılabilir bir durumdur.
