ankara'da yaşayan diğer yazarlar ne demek istediğimi çok net bir şekilde anlayabilir çünkü farklı şehirlerde yaşayanlar o saatlerde uyuyordu hem de fosur fosur.
akşam saatlerinde evimin üstünden uçan jetlerin sesiyle ürkmeye başladım, o kadar yakından geçiyordu ki sanki 3-5 saniye sonra evin orta yerine girecek gibi. kulaklarım uğuldadı, ne yapacağımı düşünüyorum ama içinden çıkamıyorum kime karşı neye karşı bir şey yapacağımı da bilmiyorum. saatler ilerledi, jetler daha yakından geçmeye başladı tarifsiz bir korku tarifsiz bir dehşet içindeyim ve eminim ankara'da yaşayan herkes aynı dehşeti yaşadı.
evim tbmm'ye yakın ve dolayısıyla başbakanlık, cumhurbaşkanlığı ve bazı bakanlıklara da yakınım. arka arkaya patlama sesleriyle oturduğum koltuğun sallandığına yemin edebilirim. hatta öyle ki evimin içine patlamanın aydınlığı doldu, kıpkırmızı ve kan kokan bir aydınlık. sabah 5'e kadar böyle sürdü ve siz uyuyordunuz.
bu darbe değil tiyatro diyenler, götümüzün dibinde patlayan bombayı nasıl açıklayacaklar? tiyatro olsun kabul, ankara'nın yaşadığı o kabus gecesini aklıyor mu bu? insanların psikolojisini temize çekiyor mu? ankara halkı iyi misiniz, sokaktan geçen arabaların sesinden bile ürkmeye başlamadınız mı?
kantır mı oynuyoruz neyin tiyatrosu, korkuyoruz, ben korkuyorum hem de çok. insanın en güvenli sığınağı olan evinde fare gibi köşelere sinmesinin anlamını bilmeyenler siz buna tiyatro deyin, halkın iradesi deyin ve umarım ki ankara'nın dün gecesini yaşamak zorunda kalmayın.
ankara yandı, ankara kül oldu, ankara gerçekten kapkara.
edit: çok teşekkür ederim şu boktan psikolojiyi anlattım diye eksileyenlere.
