size önce gri ve yüksek binaların ardından türlü zorluklarla sıyrılıp gelen belli belirsiz bir lodosun getirdiği esinti olarak uğrayıp, akabinde yerini işe giden mutsuz ve çemçük suratlı insanlarla birlikte beklediğiniz metronun gelişiyle esen yeraltı rüzgarının getirdiği öğrenilmiş çaresizliğe ve umutsuzluğa bırakan kokudur. yani günaydını ibnemsi bir kokudur. diğer bir değişle olmayan maviliğinde gereğinden fazla açılmanızı engelleyerek sizi boğulmaktan kurtaran iyi kalpli ve bir o kadar da realist bir kokudur. aldous huxley'in ada'sına ulaşamadan george orwell'in 1984'üne geri döndüğünüz bir yolculuktur. halbuki bütün yolculuklar denize doğru olsa böyle olmayacak. sonuçta lodosu estirip ibneliği yapan da yine kendisi. yoksa tüm suçlu lodosun hayalini kuran bizler miyiz? nasıl içinize çekmek isterseniz öyle esiyor galiba. neyse bana yine estiler, gidip bir çay koyayım bari.
özellikle ilkbahar ayında, dışarının hafif soğuk olduğu ve gecenin güneş' e boyun eğip kendini yok etmesiyle etrafa saçılan havanın, siz camı açıp kafanızı dışarı çıkardığınız anda, burun deliklerinizden içeri giren ve bir bütün halinde vücüdunuzda hissettiğiniz, bunu gözünüzü kapatarak duyu reseptörlerinizle tam anlamıyla koku almanıza yöneltiğiniz kokudur bu.
nefes almaktan duyulan inanılmaz haz. hayatta var olduğunun bilakis kanıtı.
binlerce kokuyu bedenine bir çekişte çekmişsin gibi, sadece bu kadar koku içerisinde çok hafif leblebi kokusu gelmekte.
