bir haftalık viyana seyahatinin sonuna gelmiştik. artık eve dönme zamanıydı. havaalanında ilgili kapıya gidip beklemeye koyuldum. yarım saat kadar sonra karşımda tanıdık bir sima belirdi. 40'lı yaşlarında, new york'lu bir kadın. viyana'daki kimi toplantılarda bir arada bulunmuştuk. hemen göz göze geldik. ah ginny, dedim. sonra muhabbet etmeye başladık. meğer isviçre'ye aynı uçakla dönüyormuşuz. sorun şu ki benim karnım aç. kendi kafamda şöyle bir plan yapmıştım. zurich'e inince eve gitmeden bizim bangladeşlilerin mekanında ucuz ve lezzetli tavuk döner husule getirir sonra eve geçer uyurum. şimdi ginny ile beraber döneceğiz. üstelik ginny şehre benden daha yabancı. üstelik onun da aç olduğunu biliyorum, çünkü viyana'dan ayrılmadan da son yemeği birlikte yemiştik. bütün yolculuk boyunca bunları düşündüm. şimdi yemek yiyelim muhabbeti falan olsa gidip pahalı bir yerde 20-30-50 euro bayılmak da istemiyorum. kadın da esnaf lokantası tadındaki bir yerde tavuk döner yemeğe götürülecek bir tip de değil. biraz havalı yani. bildiğin mekanda plastik tabaklarla falan servis yapılıyor, oradan canlandırın aklınızda nasıl bir yer olduğunu. neyse, uçaktan indik, trene bindik falan. arada laflıyoruz, nerede kalıyorsun, amerika'ya neden döneceksin falan fistan. neyse, dedim ben bu hatunu dönerciye götüreceğim. ginny'e dedim ki yakınlarda bildiğim bir yer var. posh bir mekan değil ama lezzetli ve üstelik geleneksel yemekler falan var. geleneksel deyip işin içine kültürel zenginlik teması falan da kattım kadın da heyecan yaptı götürdüm amp. asdf. afiyetle yedim, kadın biraz yedi biraz bıraktı. artık beğenmediğinden mi fazla geldiğinden mi bilmiyorum. tabii bu ne biçim yer falar diyecek değil. güzeldi, ilk kez döner yedim, ilginç bir tecrübe oldu falan gibi şeyler dedi. bu da böyle bir anımdır.
