Adiyy b. Hâtim taî, resulullah'tan naklen anlatıyor:
"Kıyamet günü, insanlardan bir kısmı için emir verilip, cennete yaklaştırılırlar.
Hatta öyle ki, cennetin kokusunu almaya başlarlar, köşklerini ve cennet ehli için Allah'ın hazırladığı şeyleri görürler.
Ardından şu nidâ gelir:
- Onları geri çevirin! Onların cennetten nasipleri yoktur.
Oradan dönerken, öyle bir hasret ve pişmanlıkla dönerler ki, onlardan öncekiler de sonrakiler de öyle bir hasret ve pişmanlık duymamıştır.
Üzüntülerinin fazlalığından şöyle derler:
- Ya Rabbi! Keşke evliyâ kullarına hazırladığın şeyleri göstermeden önce bizi cehenneme atsaydın!
Bunun üzerine Allahü Teâlâ şöyle buyurur;
-"Böyle olmasını ben isterdim. Ama sebebi var... siz yalnız kalınca, büyük günahları işleyerek bana baş kaldırdınız. Halk arasına çıkınca da engin gönüllü ve mütevazi göründünüz. insanlardan korktunuz ama benden korkmadınız. Onlar gözünüze büyüdü, ama ben büyümedim. Halk için bıraktığınızı benim için bırakmadınız.
işte bu sebeple, sizi sevaptan mahrum bırakmakla kalmayacağım, size elem verici azabımı da tattıracağım."
