Ateistlerin farkında olmadan içinde bulundukları durumdur.
Evet sen acizsin, hiçbir şeye gücün yetmiyor, günden güne yaşlanıp ölüme yaklaşıyorsun ve bunun karşısında hiçbir şey yapamıyorsun.
Ama sen gurulusun her şeye gücünün yetebileceğini sanıyorsun ve acizliği kabul etmiyorsun. işte bu yüzden saçma sebeplerin arkasına gizlenip Allah'ının varlığını inkar ediyorsun. Sende olmayan Allah'ın sonsuz gücü zoruna gidiyor. Kendine yediremiyorsun senden daha büyük bir varlığın olmasını, sana ve tüm kainata hükmetmesini.
egon tavan yapıyor. bilinçaltının tüm karanlık noktaları ortaya çıkıyor ve sen şeytanın kıskançlığından dolayı hz. adem'e secde etmemesi gibi allah'a inanmıyorsun.
insan olmak acziyetini kabul etmekle başlar.
neden kaderimiz acı çekmeden olgunlaşsın ki?
insan olarak olgun olmak değilde hani ölene kadar olgunlaşıyor olmak.. var mıdır daha asil duygu?
allah denen tanrı olup neden bütün insanlara kulak misafiri olalım ki? neden bunlarla uğraşalım, sanat varken, bilim varken.
allah denen tanrı olup neden yalnız olalım ki? hayatta dostlar ve dertler varken?
neden hayallerimiz ve hedeflerimiz olmasın ki?
yaşam tutkusu, olgunluk, dertler, acılar, gözyaşları, hayaller, düşler, gülücükler.. bunlardan neden mahrum kalınıp allah kıskanılsın ki?
allah gibi her şeye gücümüz yetecekse bir insanın, neden güçlü olmayı seçelim ki?
yaşam tutkusu, olgunluk, dertler, acılar, gözyaşları, hayaller, düşler, gülücükler varken neden bunlardan mahrum kalalım ki?
der ateist... böyle düşünür...
fakat müslümanlar kıskana bilir. çünkü aklı biraz başında her insan aklı başında olup allah'a inanıyorsa ve ona tapıyorsa aklı başında bir insan gibi tapmak değil tapınılmak ister. buda bir şizofrenidir.
