ardından düşüncesiz solcu romantizmi yapılan çocukcağızdır. Oğlum çocuğu sokağın ortasında döve döve öldürdüler lan, Ne mahiri, ne denizi ? Bunun idealize, romantize edilecek tarafı yok. Bundan ancak vatandaşına karşı insanları ve polisini insan öldürecek derecede kışkırtan güce karşı nefret çıkar. Romantizm çıkmaz! az iki gram akıllı olun.
bir annenin biricik yavrusu olan "Ali ismail Korkmaz"ın AKP polislerince öldürülmesi varken hamile kadınların "gezdirilmemesi", kadınlara enaz 3 çocuk "yaptırılması"yla uğraşıyoruz. Bu kafadaki adamlar annelerin biricik yavrularını gözlerini kırpmadan öldürmez mi?
ben bu çocuğun ölümüne üzülmek istiyorum. üzülmeliyim diyorum kendi kendime. gencecik bi insan, bi hiç uğruna canından oldu. sopayla dövmüşler çocuğu, hasteneye gitmiş, doğru düzgün bakmamışlar bile. polis bi şey yapamamış, "bu çocuğu öldüren aha da budur" diyememiş.
evet ben bu insanın ölümüne üzülmeliyim. insan olmanın gereği olarak, ömrünün baharında hayatını kaybeden bu çocuğa üzülmeliyim...
ama olmuyo, yapamıyorum. ölümüne sevinmiyorum tabi ama kendimi ne kadar da zorlasam üzülemiyorum ben bu çocuğun ölümüne. bununla ilgili hiç bi şey hissetmiyorum. benim kutsalıma bu kadar pervasızca saldırabilen, hakaret edebilen birinin ölümüne herşeye rağmen üzülmem gerekir, inancım da bunu gerektirir belki ama olmuyo işte. o çocuğun da anası babası var diyorum kendime, empati yapmaya çalışıyorum ama olmuyo. naparsam yapayim hiç bi şey hissetmiyorum.
beni bu hale getiren şey nedir, bu çocuğu bu hale getiren şey nedir, bizi birbirimize bu kadar düşman eden şey nedir, kalbimizden en temel insani değerleri bile silen o şey nedir, onu da bilmiyorum...
burda salak salak ağlayanlara, acıklı edebiyat yapanlara sinir oluyorum.
Yahu ne kadar zevk alıyormuşsunuz çaresizlikten!
Faili belli o doktorlar inatla hem olay akşamı hem sabah gitmesine hatta konuşamadığını bile görmesine rağmen ısrarla polşse git.diyenler hala yunus emrede. ben o şehirde olmadığımdan şikayet dilekçesi verdim mesela tc kimlik no'mu vermeyi göze alarak. O şehirdekilerin ve reşitlerin yapabileceği çok şey var. O doktorlar hala görevde.
Siz gelin anca entry girin amk.
Edit: bu tepkimde bir kişiyi baz alarak yazmadım hababam sınıfı ahmet gibi "bana mı dedin" diyen yazar kardeşlerim oldu yok herkese o.
tanışamadan ölse de kardeşimdir.
o ilk komaya girdiğini öğrendiğimde ulan ne çok benziyoruz çocukla diyordum. hatay doğumlu, eğitim için eskişehir' de.ulan üç- beş şerefsiz nasıl kıydı bir gence hala anlamıyorum. bu nasıl bir hırs? hangi dinde, hangi kitapta geçiyor bu yaptıklarınız ? evlat acısını bilir misiniz? ya ne önemi var değil mi ? mübarek ramazanda tutun orucunuzu silinir bu günahlar da. ulan hangi ibadet temizler elinden ali'nin kanını ? ulan umarım bir gün anlarsınız o güzel aileye çektirdiklerinizi. siz de çekin .
Buraya ne yazsam, ne yazsalar hiçbir şey ifade etmeyecek evet. Kelimeler kifayetsiz kalıyor Ali'm seni düşündükçe. Seni düşündükçe içim acıyor Ali'm. Ağlıyorum, ağlatıyorsun Ali'm. Seni seviyorum, seni seviyoruz kardeşim. Unutmadım, unutmayacağız Ali'm.
morgda ağlayan babasını görünce iki kat üzmüştür. masum bir eylem, bir yürüyüş, bir fikir böyle mi cezalandırılmalıydı diye sordurtan, aklıma geldikçe bir avuç katil tarafından yönetildiğimizi hatırlatan çocuk. aslında küçük bir adam. onların asla olamayacakları kadar büyük bir adam.
buraya ne yazsam ne duyduğum üzüntüyü ne de ona yapılanlara karşı hissettiğim kızgınlığı anlatabilir. gittiği günden beri aklımdan hiç çıkmıyor. sosyal medyada öldüğünü öğrendiğimde elimde telefon öyle kalışımı hatırlıyorum sadece. sadece 19 diyorum. sadece 19. ben 19 yaşındayken ne yapıyordum onları düşünüyorum. onun gibi üniversitede okula gidip gelen, bazen eğlenen, çok genç olduğumu düşünüp onun da kendi için dediği gibi daha yaşayacak çok şeyim olduğunu düşündüğüm zamanlardı. ben 20 oldum 21, 22, 23 ama ali hep 19. sonra gülen resimleri geliyor gözümün önüne, kendi hesabında yazdıkları, paylaşabileceğimiz ne çok şey varmış aslında, aslında gelseymişiz biraraya ne muhabbetler döndürürmüşüz diyorum. kendimi suçlu hissediyorum. ona o eller kalkarken onu koruyamadığım için. durun yapmayın diyip önlerine geçemediğim için. aynı şehirde bulunmuşluğumuz bile yoktur belki ama ben yine de suçlu hissediyorum kendimi. dur girme o sokağa ya da illa gideceksen beraber gidelim diyemediğim için. o gece, hastanenin banklarında beklediğin gece çağırsaydın ben seninle beklerdim ali diyemediğim için. yediğim gazın, suyun, sokaklarda kaçışlarımın bir önemi kalmıyor ali ye olanların yanında. ikimizde aynı şeyin mücadelesi için sokaktaydık ama o bedelini çok ağır ödedi. annesini düşünüyorum, babasını. o evde onlar için yaşamanın artık ne zor olduğunu. artık gelmeyecek olmasının ne ağır olduğunu. seni hiç tanımadım çocuk. bundan sonra da hiç tanıyamıcam. ama benim için o bir kişi, iki kişi, üç kişi, dört kişidekinden çok daha fazlasısın. ama seni hep yakınındakilerinden dinliyorum. köpeğini ne çok sevdiğini, ne kadar vefalı olduğunu, haksızlıklara karşı geldiğini ve bunun için sokağa çıkacak kadar direndiğini, aynı sloganları attığımızı. 19 yaşına ne çok şey sığdırdığını. zaman, yıllar geçicek sen gelmiceksin ama ben daha da büyicem, senin, mehmet in, ethem in annelerinin yaşına gelip çocuk sahibi olucam belki. işte onlara anlatıcam hepinizi, mücadelenizi, mücadelemizi. adın yaşayacak çocuklarımızda ali. bundan sonra da biz kalanların boynunun borcudur, 19 yaşındaki çocukların sokaklarında dövülerek öldürülmediği bir ülke yaratmak...
