karamsarlığın içine bir ateş gibi düşseydi umut belki bugün ayağa kalkabilirdim. ancak ayağa kalkacak hiçbir gücüm olmadığı gibi hiçbir şekilde mucizede olmayacak bunu biliyorum. umut asla bir ateş gibi gecemi aydınlatmayacak. her gün daha da kararacak. gün geçtikçe yok olan körpe bedenimle birlikte umudum da tuzla buz olacak.
umutsuzum azizim, artık hiçbir şeye güvenim olmadığı gibi kendime de güvenim kalmadı. özgüven mi? peh! ne özgüveni, bugün ayakta olduğum için üzülüyorum ben! ölmeyi istemiyorum, arkamda bırakacaklarıma üzülüyorum. her ne kadar onlar benim onlar için yaşadığımı düşünmese de. belki de hiçbir zaman bu kadar değeri hak etmediler, ne dersin? evet hak etmediler be azizim! ben sadece kendimi yiyip bitirdim. bunu yaptıkça bana sözde sevgisi olan insanların da gerçek yüzünü gördüm! güçsüz, kendine güveni olmayan bir insanla biri neden dostluk bağı kursun be! en ufak bir haberde hemen umutsuzluğa kendini bırakan, yüzünden endişe ve mutsuzluk akan bir insan! kim, neden böyle bir insana sırt bağlasın? bağlamasınlar da azizim, istemiyorum. bugün var yarın yok olacak insanlar varsın hiç olmasın be! gitsin hepsi, ben bir şey demedikçe beni arka sayfalara atsınlar ve unutsunlar. ben onlar için sadece hayatlarında bir dakikalık yeri olmayan aciz insanım azizim! evet hepsine karşı böyleyim! sevilmiyorum, sevilemiyorum, değer göremiyorum! ne ailemden ne dostum dediğim insanlardan ne de herhangi bir yüce varlıktan! bu karamsarlığıma onlar sebep oldu! şimdi de mutlu olsun be azizim, bir sigara bir şarkı bana yeter de artar bile odamın karanlık yanında.
klavyenin tuşlarına bastıkça onların yok olduğunu hissedebiliyorum.
evet azizim, sadece birkaç tuştan ibaret bu sanal ortama bıraktım kendimi. defterlerimi yaktığım için pişman değilim. zaten buraya da pek uğradığım yok arada öyle öfke patlaması ve ardından yine uzun bir kaçış! tek yaptığım zaten bu, her şeyden, herkesten kaçış.
ve haklısın azizim. bir sorumlu varsa o da benim.
özür dilerim azizim. aciz olan benim.
